Ant-Man i Wasp dali jej moment Hope van Dyne Evangeline Lilly. Nawet w Ant-Man, Hope była wyraźnie silniejszym bohaterem, ale w kontynuacji otrzymała fakturowanie tytułu i szansę, aby w końcu go pokazać. Rezultatem była lekka robota, która dała jej osy po pięćdziesięciu latach spędzonych w komiksach. I chociaż jej przyszłość w MCU jest obecnie kupą pyłu, istnieją wszelkie powody, by oczekiwać od niej więcej w przyszłości.
W przypadku domowego wydania wideo Ant-Mana i Osy rozmawialiśmy z Lilly, aby porozmawiać o tym, co zmieniło się w sequelu, czy czuła się wykluczona z Królestwa Kwantowego i dlaczego jej występ został przerwany.
Chcę zacząć od początku. Oczywiście, byłeś zaangażowany w pierwszego Ant-Mana i byłeś zaangażowany zanim pojawił się Peyton Reed. Czym różniło się tym razem praca z nim od samego początku projektu?
Tak, to była dla mnie ogromna różnica, ponieważ jestem osobą bardzo powolną
Naprawdę bardzo wolno komuś całkowicie ufam. I tak dla mnie, pierwszego filmu, zawsze szukałem
.Chyba zawsze chciałem mieć własne plecy. Ponieważ nigdy wcześniej nie współpracowałem z Peyton. Nie byłem do końca pewien, jak bardzo mogę mu ufać, ani gdzie on to zabierze, ani co zamierzał lub przewidział dla tej postaci. Może się różnić od tego, jak chciałem, żeby ożyła.
I było tak ekscytujące podejście do drugiego filmu, ponieważ pokochał i uwielbiał jego wybory w pierwszym filmie. Czując, że on
znacznie przekroczyłem moje oczekiwania co do pierwszego filmu i sprawiłem, że film był o wiele więcej, niż mogłem sobie wyobrazić. Dzięki temu mogłem po prostu ogromnie zaufać i całkowicie oddać się Peytonowi. I chociaż zawsze przyjdę do stołu z pomysłami i opiniami
w przypadku, gdy nie byłem pewien lub nie zgadzaliśmy się, wiedziałem, że mogę mu zaufać. Więc było o wiele więcej zabawy. Ponieważ po prostu być tak wolnym.
Ten jest zupełnie inny, ponieważ w końcu się przebrałeś - stajesz się Osą. Czy zapisanie się do roli było dla Ciebie zawsze celem końcowym? A kiedy doszło do tego, że sequel nadejdzie czas, aby tak się stało?
W oryginalnym scenariuszu [dla Ant-Mana] zostałem wysłany, kiedy Marvel i ja trochę się ze sobą dogadywaliśmy; Nadzieję otrzymano pod koniec filmu. Wiedziałem, że nie było tego w pierwszym filmie. Wiedziałem, że jeśli kiedykolwiek zostanie superbohaterem, będzie to w drugim filmie. Ale wierzcie lub nie, a możecie nie, ale prawda jest taka, że tak naprawdę nie podpisałem się, aby się tam dostać. Podobała mi się Hope. Po prostu podobała mi się jej postać. Naprawdę byłam
.Pierwotnie, kiedy przysłano mi scenariusz, istniała bardzo intensywna dwuznaczność, czy był to dobry dzień, czy zły facet. I to trwało przez film do około trzech czwartych drogi przez film. I nigdy nie byłeś tak naprawdę pewien, po czyjej stronie była po kulminacyjnym punkcie filmu.
Uwielbiałem to i nigdy nie miałem okazji zagrać z kimś, kto był nieco złoczyńcą. Byłem tym podekscytowany, uwielbiałem jej inteligencję, kochałem jej siłę i uwielbiałem, że ona również przeżyła ten piękny moment odkupienia z ojcem, i że były to tak wiele mocnych rzeczy w niej jako człowieku. To naprawdę dla mnie
Założenie garnituru nigdy nie było celem, nigdy nie było celem, było raczej bonusem. To było jak, muszę być częścią czegoś naprawdę fajnego, a potem: „Och! Na końcu jest ten słodki niesamowity bonus”. Ale teraz mogę zostać superbohaterem.
W Ant-Manie rolę, którą musisz odegrać. To bardzo potężna, bardzo fizyczna rola. Walczysz i pokonujesz Scotta Langa w zasadzie w sekwencjach treningowych. Z tego powodu, mimo że dostaniesz garnitur tylko w drugim, zostaniesz przeszkolony dla nich obu. Jak zmienił się ten system szkoleń między filmami?
To dramatycznie się zmieniło. Ponieważ kiedy przyszedłem na pierwszy film, zdecydowałem się na styl dla Hope. Ona była
.zdecydował, że będzie ekspertem od Muay Thai. I że zamierzam odbyć szkolenie oparte na MMA. I tak po prostu dużo trenowałem w boksie i mieszanej nauce. Uczenie się tego rodzaju walki. Kiedy przyszliśmy do drugiego filmu, przyszedłem z bardzo silnymi opiniami i pomysłami na temat tego, jak chciałem chodzić, poruszać się. I po pierwsze, chciałem, żeby poruszała się bardziej jak ja, bo jeśli mam zamiar zagrać postać, miejmy nadzieję, powalić drewno, film po filmie, będzie to bardzo trudne, jeśli będę musiał zmuszać się do fizyczne pudełko, które nie pasuje.
Ale, co ważniejsze, chciałem się tylko upewnić, że sposób, w jaki się poruszała, i sposób, w jaki fizycznie wyraziła siebie, był honorem komiksów. Co w tych książkach była wyjątkowo kobieca. Była niezwykle wdzięczna i nie wszyscy, myślę, że istnieje taki pomysł, że „Och, no cóż, wszystkie żeńskie superbohaterki w latach 60. i 70. były”. I to niekoniecznie jest prawdą. Był to ogromny i bardzo potężny kobiecy ruch, który miał miejsce w latach 60. i 70. i wkroczył do komiksów. Ale ta postać, Osa, była projektantką mody. Była żoną, matką i była bardzo kobieca. I chciałem się upewnić, że to wpłynie na jej walkę. Który stał się, stałem się trochę trybikiem na kierownicy na początkowych etapach po przerobieniu wszystkich walk, z dala od tego bardzo twardego, bardzo rodzaju męskiego stylu MMA, w bardziej, prawie sportową, pełną wdzięku, kobiecą styl Osę.
A to daje najlepsze momenty w filmie. Wiele walk jak w kuchni i tym podobne. Możesz być pełen gracji i latać jak prawie osa. I masz wiele fajnych rzeczy w tym filmie, ale jedna rzecz, której nie możesz zrobić, to pójść do Królestwa Kwantowego, tak jak robi to reszta dalszej rodziny. Czy chciałbyś zrobić coś w takiej przestrzeni? I czy kiedykolwiek omawiano to, żeby Hope wkroczyła do królestwa jak jej rodzice i Scott?
Myślę, że to kolejne interesujące pytanie, ponieważ w rzeczywistości przypomina to pytanie z pierwszego filmu „Dlaczego Hope nie włożyła garnituru?”. Była wyraźnie właściwym wyborem. Była naprawdę pierwszym wyborem. Dlaczego nie miałaby na sobie garnituru? Po co ćwiczyć bozo znikąd, że nie wiesz, czy możesz mu zaufać, skoro masz tę w pełni kompetentną młodą kobietę, która jest gotowa do wyjścia i jest w jej krwi?
Ale myślę, że gdybym musiał zgadywać, podejrzewałbym, że taka rozmowa miałaby miejsce. I po raz kolejny, jak zwykle, Hank byłby nieugięty: „Nie chcę, żeby moja córka straciła przez 30 lat, tak jak moja żona. Nie chcę ryzykować. Wykorzystam tę szansę ze Scottem Lang ”. I biedny Scott. Mam na myśli, że to naprawdę świnka morska do wszystkiego.
A jednak jest ojcem i ma tak wiele do stracenia. Myślę też, że druga strona tego jest nieco bardziej sprawiedliwa. Czy Nadzieja jest znakomitym fizykiem kwantowym. Więc ona kieruje nauką za wprowadzeniem Scotta do Królestwa Kwantowego wraz z rodzicami. A jeśli masz trzech genialnych naukowców, aby upewnić się, że ktoś jest bezpieczny, kiedy wykona ten ogromny i niebezpieczny skok, czy nie jest to lepsze niż posiadanie faceta, który nic nie wie o nauce po drugiej stronie? Wydaje mi się, że to ma sens, że naukowcy to przeprowadziliby i że facet, który nie jest naukowcem, będzie tym, który musi być świnką morską.
Pytanie, które zastanawiałem się, odkąd po raz pierwszy obejrzałem ten film kilka miesięcy temu, brzmi: pod koniec filmu zniknąłeś z zaskoczenia Thanosa. I zastanawiałem się, Paul Rudd wiedział o tym, ponieważ napisał scenariusz. Ale czy wiesz, kiedy filmowałeś tę scenę, jaki był jej koniec? A może była to niespodzianka? Ponieważ prawie nie musisz tam być, aby odkurzyć.
Wiem, że sposób, w jaki został pocięty, sprawia, że wygląda to tak: „Och! Może nigdy nie zrobili tego z nami”. Ale tak naprawdę zrobiliśmy. Kręciliśmy Snappening. Zastrzeliliśmy się rozwiązany. Tak naprawdę było … W końcu to wyjęli. Myślę, że to było bardziej dramatyczne. Po prostu wyciął popiół i pustą przestrzeń. Potem cofnij się do obserwowania, jak reagujemy na pył.
I muszę ci powiedzieć, jestem bardzo wdzięczny, że to wycięli. Ponieważ w tym momencie nie widziałem Avengers: Infinity War. Tak więc naprawdę nie miałem pojęcia, jak wygląda odkurzanie, jak się czuję lub co powinno być, i nie sądzę, że Peyton też tak naprawdę. Ponieważ nikt z nas nie był tego częścią. Cóż, Paul, ale Paul nie jest częścią tej ostatniej chwili. Nie został zgaszony w Avengers: Infinity War. To było coś, na co patrzyłem. Gdy obejrzałem Avengers: Infinity War, zdałem sobie sprawę, że strasznie odkurzyłem. Naprawdę źle to zrobiłem. Naprawdę nie miałem pojęcia, co się dzieje. I tak się cieszę, że to wycięli, bo nie sądzę, żebym w ogóle był przekonujący. Myślę, że sprawiłem, że wyglądało to bardziej jak wstąpienie do nieba niż torturalny koniec.
