Z Glassem oznaczającym trzynasty film M. Nighta Shyamalana w ciągu jego 27-letniej kariery pisarza, reżysera i (czasami) aktora, uszeregowanie jego filmów od najgorszych do najlepszych wymaga prawie tyle precyzji, ile myśli. jego najlepsze zwroty. Chociaż niektóre z jego prac nie tylko podzieliły fanów, ale tymczasowo ich całkowicie oddzieliły, nie ma wątpliwości, że Shyamalan odcisnął piętno na kinie w ciągu ostatnich kilku dekad.
Na powierzchni Shyamalan ma skłonność do dreszczyków emocji, zwrotów akcji i historii, które ktoś mógłby opowiedzieć przy ognisku. Jednak bliższe spojrzenie uwypukla postacie sprzeczne z ich wiarą, wyrazistą symboliką wizualną (a mianowicie kolorami, które wyróżniają się szczególnie w szkle), a często konflikty między przyrodą a człowiekiem na poziomie mikro. Jego kariera rozwijała się i rozwijała na przestrzeni lat - zwłaszcza odkąd zdobył popularność dzięki Szóstemu Zmysłowi, który zdobył sześć nominacji do Oscara, w tym za najlepszy film, najlepszy reżyser i najlepszy scenariusz oryginalny - a obecnie jest w trakcie rodzaj powrotnej trasy po sukcesie thrillera The Visit w 2015 roku i Splitu poprzednika Glassa w 2017 roku.
Podczas gdy niektórzy fani chwalą pewność siebie Shyamalana, aby odepchnąć na bok oczekiwane - a nawet strawne, w niektórych przypadkach - inni niechcący zebrali się przeciwko twórcy filmu po ogólnym tonie jego filmów drastycznie odbiegającym od estetycznych podstaw, które ukształtował na początku swojej kariery. Teraz, z prawdopodobnie bardziej krytycznymi sukcesami niż komercyjnymi klapami, kariera Shyamalana znów rośnie i powraca - spójrzmy więc na trzynaście filmów, które do tej pory wydał.
13. Ostatni Airbender
Kiedy Shyamalan postanowił zaadaptować serial animowany Nickelodeon Avatar: The Last Airbender, robił to dla swoich dzieci. Biorąc pod uwagę, że wszystkie jego filmy z wyjątkiem jednego przed tym były przeznaczone dla zdecydowanie bardziej dojrzałej publiczności, spróbował swoich sił w czymś, co nie było tylko przyjazne dla rodziny, ale dalekie od jego ogólnej sterówki gatunku. Mimo to, pomimo jego najlepszych intencji, The Last Airbender był poważnym niewypałem. Nie tylko rozczarowało krytyków, zdobywając 5-procentową ocenę w Rotten Tomatoes, ale także sfrustrowało zagorzałych fanów oryginalnej serii, którzy nie pochwalili niescharyzmatycznej interpretacji Shyamalana.
12. Po Ziemi
Pod koniec 2000 roku i na początku 2010 roku Shyamalan kopał się w twórczej dziurze. Fani jego oryginalnej pracy stawali się coraz bardziej wyobcowani przez ogólną estetykę opowiadania filmowca, a do 2013 roku Po Ziemi ich rosnący sceptycyzm osiągnął punkt krytyczny. Postapokaliptyczny film przygodowy science fiction miał wszystkie udane hity - zwłaszcza z udziałem Willa Smitha - ale ostateczny produkt okazał się bałaganem. Dla kogoś, kto udowodnił, że ma talent do chodzenia, jednym z najbardziej rażących niedociągnięć After Earth jest to, jak nużąco przedziera się przez punkty fabularne i scenki, które już nie są tak inspirowane, jak fani Shyamalana mieliby nadzieję. To, co mogło być fascynującym pierwszym przedsięwzięciem w hity science fiction, okazało się czymś więcej niż tylko zmęczonym i frustrującym wysiłkiem.
11. Dzieje się
Shyamalan udowodnił już swoje umiejętności z dobrze skalowanymi thrillerami na przełomie lat 90. i początku 2000, więc wydawało się, że naturalną ewolucją jest zajęcie się tym gatunkiem na większą skalę. Na papierze The Happening wydaje się być idealną receptą na sukces M. Night Shyamalan: zagrożeni Filadelfianie, nieznane zagrożenie testujące zrozumienie prawa naturalnego na poziomie podstawowym oraz aktor znany z filmów akcji eksperymentujących z horrorem. Jednak wyniki nie były zgodne z oczekiwaniami większości ludzi. Happening został wydany po tym, jak Shyamalan grał w gatunku fantasy w Lady in the Water, więc fani byli zadowoleni, widząc, jak przejmuje kontrolę nad swoim pierwszym thrillerem z oceną R; ale kiedy odkryli, że happening był alegoryczną i dwubiegunową alegorią zmian klimatu, która w jakiś sposób zmieniła akt samobójstwa w krwawą rutynę komediową, fani prawie zrezygnowali z niegdyś czczonego twórcy filmowego.
10. Wide Awake
Wide Awake był pierwszym filmem studyjnym Shyamalana i wydaje się, że jest to w większości nieszkodliwy wypad do podgatunku „przygotowującego się do wieku szkolnego”. To powiedziawszy, to nie jest Towarzystwo Martwych Poetów Shyamalana. Nie z dystansu. Wide Awake opowiada o młodym Józefie Krzyżu, który desperacko próbuje nawiązać kontakt z Bogiem po śmierci swojego dziadka. I chociaż może to wydawać się usprawiedliwionym katalizatorem dla bardziej zajętej, bardziej warstwowej fabuły, nie jest. Rosie O'Donnell pojawia się, by nadać historii nieco lekkomyślności, ale nie ma jej w filmie tak bardzo, jak mogłoby sugerować jej wysokie rachunki. Fascynacja Shyamalana wiarą jest szczególnie gruba, a najciekawszym aspektem tego filmu jest to, że niemal czuje się jak rozwodniona przeróbka jego debiutanckiego filmu Modląc się ze złości (aż do głównego wymagającego wandala studenckiego, aby zginąć za tajemniczy bałagan oni zrobili).
Ten film zawiera także nieco nadprzyrodzony zwrot akcji, który Shyamalan udoskonalił później w swojej kontynuacji, Szósty zmysł. W rzeczywistości, jeśli chodzi o zwroty akcji, których nikt nie widział, może to dać Szóstemu Zmysłowi ucieczkę za swoje pieniądze - nawet jeśli nie jest to tak satysfakcjonujące.
9. Modlitwa ze złością
Debiut reżyserski Shyamalana, Praying with Anger, jest daleki od tego, za co publiczność rozpozna go później, a jednocześnie jest w dużej mierze produktem jego popularnych marek. W filmie Shyamalan występuje jako młody mężczyzna, który spędza rok w Indiach w ramach programu wymiany uczelni. W ciągu filmu przeżywa intensywny szok kulturowy i musi albo zaakceptować, albo odrzucić wartości swojego kraju. I pomimo pewnych problemów z tempem, głoszeniem i ogólnym brakiem subtelności, mankamenty ze złością można z pewnością przypisać niskiemu budżetowi filmu, a także brakowi doświadczenia Shyamalana. W przeciwnym razie jest to godna podziwu pierwsza próba, która wydaje się zaskakująco dopracowana do debiutu. I tak, jego pierwszy film zawiera ducha - a przynajmniej cienia.
