Fotorealistyczna animacja remakea Króla Lwa została powszechnie chwalona, ale ruchy ust nadal wyglądają dziwnie. Jednym z najbardziej uderzających wyborów dokonanych w prawie wszystkich przeróbkach Disneya na żywo jest ich stylistyczne zaangażowanie w hiperrealizm. Studio, a właściwie kino hollywoodzkie, dokonało ogromnych skoków technologicznych w ciągu ostatniej dekady i chcą to pochwalić. Chociaż działał dobrze w The Jungle Book, która płynnie łączyła CGI z ludzkim głównym aktorem, inne przykłady, takie jak Beauty and the Beast, nie pasowały.
W przypadku Króla Lwa, filmu, który wciąż jest klasyfikowany jako remake akcji na żywo, mimo że jest w całości animowany komputerowo, efekty są celowo zakorzenione w tym realizmie w tym, co okazuje się biegunowym przeciwieństwem stylu oryginalnego filmu. Z pewnością należy podejmować takie decyzje, ale nietrudno zrozumieć, dlaczego tak wielu z nich zostało mocno skrytykowanych. Ujawnienie najnowszych plakatów doprowadziło do wielu żartów z tego, że wyglądali mniej jak postacie, a bardziej jak wycinki z National Geographic. Ale nigdzie ten problem nie jest bardziej rozpowszechniony niż w dziwnych ruchach ust bohaterów.
Kontynuuj przewijanie, aby kontynuować czytanie Kliknij przycisk poniżej, aby rozpocząć ten artykuł w szybkim widoku.
Zacząć teraz
W nowym spocie telewizyjnym dla Króla Lwa usta Nali tak naprawdę nie pokrywają się z gwiazdą Beyoncé Knowles-Carter mówiącą „Simba”. To nie jedyny przykład tego problemu w zwiastunach filmu - podobne obawy dotyczyły Blizny Chiwetel Ejiofor - lub rzeczywiście w przeróbkach Disneya na żywo, ale szczególnie trudno go zignorować. To tylko dodatkowo podkreśla niesamowitą dolinę natury stylistycznego podejścia Disneya do tych projektów. Połączenie hiperrealizmu z czymś, co instynktownie wiedzą nasze mózgi, nie jest prawdziwe. Jest to również bardzo trudny problem dla animatorów do rozwiązania. Jak sprawić, by proces mówienia zwierząt był bezproblemowy i „zgodny z życiem”, skoro w rzeczywistości jest zupełnie odwrotny?
Król Lew próbuje dopasować ruchy ust w stylu ludzkim do zwierząt, więc oczywiście nieuchronnie nastąpi rozłączenie rzeczywistości z oczekiwaniami. W przeciwnym razie zwierzęta są całkowicie pozbawione ludzkich elementów. Jest to sprzeczne z Mowgli, reżyserowaną przez Andy'ego Serkisa adaptacją Netflix The Jungle Book, która wykorzystywała technologię przechwytywania ruchu wraz z aktorami w celu uzyskania bardzo dziwnych rezultatów. Trudno było uciec od denerwującego doświadczenia, jakim jest obserwowanie zwierząt Mowgli wyrażających się na ludzkie sposoby, z twarzami przypominającymi wcielających się w nich aktorów. W tym aspekcie Król Lew wykonuje prawdopodobnie mądrzejszy ruch, aby uniknąć dyskomfortu na tym poziomie, ale opcja hiperrealizmu wciąż stwarza problemy logistyczne, które wytrącają równowagę z występów i intryg wizualnych.
Główny problem z epoką hiperrealizmu Disneya w ich przeróbkach polega na tym, że zastępuje on nieskończone możliwości twórcze animacji czymś, co można określić jako realistyczne. Animacja dawała Disneyowi okazję do odkrywania tego, co fantastyczne, z zachowaniem prawdziwej emocjonalnej prawdy. Na przykład animacja w Królu Lwa nigdy nie ma na celu realizmu, ale publiczność konsekwentnie angażuje się dzięki zręcznie przedstawionym emocjom i doskonałej komedii. Są rzeczy, które widz kupuje więcej w animacji niż w hiperrealistycznym CGI. Przesuwa granice technologiczne tego, co może zrobić kino, ale próby takiego „realizmu” zawsze będą trudne, choćby dlatego, że naszym mózgom trudno jest kupić pomysł niesamowicie realistycznego lwa CGI, który mówi jak Beyoncé i ma ruchy wargowe pasować.
Król Lew z pewnością będzie ogromnym hitem dla Disneya i będzie znaczącym przełomem w tego rodzaju efektach specjalnych stosowanych na szeroką skalę, ale jak dowodzą te ruchy ust, przed snem jest jeszcze wiele do zrobienia całkowicie płynnego fotorealizmu staje się rzeczywistością.
