[To jest recenzja dla The Walking Dead sezon 4, odcinek 13. Będą SPOILERY.]
-
Od czasu powrotu z przerwy The Walking Dead podjęło kilka prób przedyskutowania, co oznacza idea przeżycia dla głównych bohaterów, którym szczęście (lub nie, w zależności od przypadku) przeżyło atak gubernatora na więzienie. Pojawiła się konsekwentna wzmianka o postaciach, które starają się znaleźć życie, które jest czymś więcej niż tylko kontynuowaniem życia, czymś więcej niż zdobywaniem z dnia na dzień i znajdowaniem życia, które ma więcej sensu niż po prostu nie umierać.
W tym względzie program cofnął się o krok, odszedł od stawienia czoła ocalałym wbrew bezdusznym ideologiom socjopatów takich jak gubernator, i zaczął badać możliwość, że może istnieć jakiś cel The Walking Dead, który wykracza poza zwykłe czekanie aby zobaczyć, która postać umrze jako następna. Chociaż niekoniecznie jeszcze tam dotarł, należy zauważyć, że fabuła po więzieniu z powodzeniem działała w tym kierunku, tworząc narrację, w której pośpiesznie wyznaczone grupy - w większości dziwnych par - zaczęły badać to słabe światło na końcu tunelu. Oczywiście na razie to światło nazywa się Terminus, a jak pokazuje „Alone” w ostatnich chwilach, jego światło świeciło wystarczająco jasno, aby dać niewielką nadzieję na ponowne spotkanie prawie wszystkim, którym udało się uciec z więzienia swoim życiem.
W ubiegłym tygodniu The Walking Dead odbył zaskakująco dzielący objazd, aby spędzić trochę czasu z Beth i Daryl. Był to wprawdzie łatwy, ale wciąż nieoczekiwanie optymistyczny odcinek, w którym obaj śledzili pierwszy smak alkoholu Beth i mieli okazję zacząć od nowa. Chociaż „Wciąż” zaglądał do Daryla (a co za tym idzie, do całej serii) potrzeba celu wykraczającego poza zwykłe dryfowanie lub istnienie, „Sam” podobnie zajmuje się badaniem znaczenia siły w liczbie przekraczającej cel odpierania spacerowiczów lub gorzej. Odcinek rozpoczyna się od stosunkowo niezbadanego Boba Stookeya (Lawrence Gilliard Jr.), który wędruje samotnie, po prostu przeżywając, dopóki nie spotka Daryla i opuszczonego odcinka drogi. Po zdaniu niesławnego testu na trzy pytania, podanego przez Daryla, Bob mówi im: „tak naprawdę nie ma znaczenia, kim jesteś”, ponieważ dla Boba samotność jest wrogiem, a obecność innych obok niego jest celem, którego szukał w poście świat zombie.
Oczywiście serial nie stroni od wskazania, że nie ma znaczenia, kim jest ktoś, i chociaż gubernator nie żyje, nie oznacza to, że ocaleni spotkają tylko dobrych ludzi. Nieznany napastnik z zamiłowaniem do uderzania religijną ikonografią w swój samochód prawdopodobnie porywa Beth z niemal rekonstrukcji wszystkich pięciu sezonów Six Feet Under z Darylem, podczas gdy szalący pan Dixon kończy w towarzystwie Joe (Jeff Kober), twardy facet o niechlujnej twarzy, podróżujący z tą samą bandą zbirów, których wcześniej Rick bzykał się, którzy najwyraźniej stosują raczej przyjazne motto: „Po co się ranić, skoro można skrzywdzić innych ludzi?”
Tak wyraźne rozróżnienie między dobrem a złem jest znowu trochę łatwe, ale jest to łatwość, którą szczerze witamy. Proste, bezpośrednie przedstawienie ludzi takich jak Joe jest znacznie bardziej w sterówce The Walking Dead niż, powiedzmy, skonfliktowani złoczyńcy zastanawiający się, gdzie to wszystko poszło nie tak, i podobno zdecydowani przywódcy rozmawiają z duchami na odłączonych telefonach więziennych. Spektakl dotyczy już końca świata; niekoniecznie musi się cały czas pluskać w moralnie szarych obszarach i uroczystych tonach apokalipsy. Jest miejsce na więcej; a jeśli uśmiechnięte twarze Boba Stookeya i Abrahama Forda są jakąkolwiek oznaką, to czasami - nawet w obliczu niekończącego się niebezpieczeństwa i śmierci - mały optymizm może sprawić, że koniec świata będzie łatwiejszy do przełknięcia.
_____
The Walking Dead będzie kontynuowany w przyszłą niedzielę z „The Grove” o 21:00 w AMC. Sprawdź krótki podgląd odcinka poniżej:
