Miłość ludzkości do groteski nie jest niczym nowym. Przed horrorami poszukiwacze emocji i looko-loos przybyli do Teatru Grand Guignol, czytali przerażające broszury informacyjne i piknikowali w strefach wojennych i publicznych egzekucjach - więc filmy takie jak Earth vs. Spider i Zombie Beach Party wydają się dość oswojone. Są po prostu rodzajem schlocka, który wykonują reżyserzy próbujący zdobyć kilka dolców z obwodu drive-thru / direct to digital lub twórcy autorów takich jak Ed Wood, którzy nie są w stanie zrozumieć, że nie są następnym Orsonem Welles.
Jednak pomimo wszystkich szyderstw, jakie gromadzą tanie i okropne horrory, ich istnienie ma cel - i całkiem niezły. Filmy złego horroru mają apel, który przenika wszystkie klasy i kategorie. Jest coś niezwykle satysfakcjonującego w zwijaniu się ze swoimi ulubionymi ludźmi i dużym maślanym wiadrze popcornu i oglądaniu głupich nastolatków wędrujących po lesie, zanim zostaną rozerwani na strzępy lub najeźdźcy z kosmosu z widocznymi zamkami błyskawicznymi na swoich kostiumach „terroryzujących” Ziemię. Można nawet powiedzieć, że jest to dla ciebie dobre, a nawet nauka zwykle zgadza się z tym sentymentem.
Oczywiście nie wszystkie złe horrory są sobie równe. Istnieje pewien rodowód, który łączy nieplanowane meta-chwile, przypadkowy obóz i niezamierzony humor, a także mieszankę darmowej grue i bezmyślnej cielesności. Nawet najlepsi z najgorszych wciąż potrzebują pewnej tak okropnej dobroci, która sprawia, że bolą ją zęby, pewnego gumowego garnituru, wiader z czerwonej farby, jeśli chcesz.
Nie zaszkodzi również, jeśli rzucą kilka niedorzecznych skoków, takich jak przypadkowy wrzask kota lub student college'u idący korytarzem zaskakującym własną twarzą w lustrze. W końcu w groźnym minimalistycznym klasycznym Halloween Johna Carpentera jest wiersz, w którym stwierdza się, że „każdy ma prawo do jednego dobrego strachu” na Wigilię Wszystkich Świętych.
Liczne badania podkreślają znaczenie cykli strachu i katharsis w mózgu. Naprawdę dobry horror, klock pełen niesamowitej atmosfery i pakujący wystarczająco dużo momentów, by dać kierowcy wyścigowego atak paniki, jest zdecydowanie jednym z najlepszych rynków zbytu na tę potrzebę. Jednocześnie jest coś cudownego w cierpieniu poprzez - samotnie lub w paczce - film splatany przez, powiedzmy, sprzedającego nawozy w Teksasie, który chce odcisnąć swój artystyczny ślad na świecie. Przy odpowiednim ustawieniu, najlepiej takim, przy słabym świetle, z dużą ilością przekąsek, nagle buczenie ucichło, zaczyna się chaos na ekranie i coś się zaczyna dziać. Śmiech rozlewa się z każdego członka grupy. Poszczególne ughi są zastępowane grupowymi narzekaniami. Wkrótce straszny film stał się głębszym połączeniem.
Jedno z badań opublikowanych w czasopiśmie Poetics stwierdziło, że choć sprzeczne z intuicją jest przeżuwanie tandetnego terroru klasy B, jak talerz nachos, przypuszczenie, że oglądanie złych filmów jest oznaką inteligencji. Student podoktorancki Keyvan Sarkhosh z Max Planck Institute for Empirical Aesthetics przestudiował uzasadnienie oglądania złych filmów i stwierdził, że większość tanich miłośników horrorów ogląda te okropne filmy przez popkulturowy obiektyw. Sarkhosh zasugerował, że ci „kulturowi wszystkożercy” są zainteresowani szerokim spektrum sztuki i mediów i cieszą się kultową taryfą niskiej jakości jako „mile widziane odstępstwo od głównego nurtu”. Zasadniczo zły horror to aperitif filmowy.
W rzeczywistości złość horrorów jest właśnie tym, co czyni je atrakcyjnymi; w końcu nikt nie ogląda Wolfcopa (2014), ponieważ uważają, że to dobry film. Naśmiewają się z gry aktorskiej, psują kierunek i ogólnie MST3K, przechodząc przez okropny dialog i efekty specjalne w piwnicy okazji. Ironiczne jest to, że wybieranie złych horrorów nie śmieje się nawet z reżysera; śmieje się z nimi (głównie). Z pewnością nie jest tak, że granice dobrego smaku wymusiły ruchy takie jak 2000 Maniaków i podobne do biblioteki Netflix.
Przeciwnie, w przypadku każdego subtelnego, wciągającego filmu, takiego jak Czarownica (2015), istnieją cztery tuziny rażących prób wykorzystywania seksu i przemocy w celu seksu i przemocy. Jasne, możliwe, że niewyraźny thriller Cinemax jest czyimś dziełem Cecila B. DeMille'a. Jednak bardziej niż prawdopodobne jest to, że jest to zmagający się z problemami autor, próbujący wbić stopę w notorycznie wąskie drzwi przemysłu filmowego. Wystarczy pomyśleć o wszystkich niesamowitych reżyserach, takich jak Steven Spielberg, James Cameron, Joe Dante, Sam Raimi i James Gunn - wszyscy z nich zaczęli od cech lęku przed dolarem.
Większość hełmów horrorów klasy Z wie, że nie będzie dłutować następnego No Country for Old Men, ale może, jeśli uda im się stworzyć mały fragment magii filmowej za pomocą „prawie nic”, będą mieli okazję zrobić film marzeń. Ponadto wielu nisko budżetowych reżyserów po prostu uwielbia horrory i czołgałby się przez Hobgobliny i Ściągacze Zombie, aby zdobyć przyzwoitą cyfrową kamerę HD i finansowany projekt filmowy.
Na dłuższą metę, bez względu na przyczynę, złe horrory mają moc sprawiania, że ludzie czują się dobrze. Pomiędzy śmiechem, przewracaniem oczami, uderzaniem ramionami i jękami, pokaz najbardziej wstrząsających pokazów wszechczasów może stać się świętem wszystkiego, co czyni kino naprawdę imponującym i transgresyjnym. Okropne zdjęcia przypominają również widzom, dlaczego zakochali się w tym medium, a także działają jako poradnik dla przyszłych reżyserów na temat tego, czego nie należy robić.
Więc następnym razem, gdy wyczyścisz historię Netflix po obejrzeniu Troll 2 lub sprawdzisz otoczenie przed zrzuceniem Sharknado 4 z automatu Redbox, zrelaksuj się. Złe filmy nie tylko poprawiają samopoczucie; mogą być autentycznie kathartycznym doświadczeniem i sugerują, że widz ma bystre oko do filmu, popkultury i estetyki. Świętuj swoją miłość do kina śmieci to Halloween i przez cały rok.
