Big Wedding to puszysta, ale zapadająca w pamięć romantyczna dramat (choć w komedii jest cięższa) o miłości we wszystkich jej różnych postaciach.
Tytuł The Big Wedding odnosi się do zbliżającego się małżeństwa między Alejandro (Ben Barnes), zamożnym absolwentem Harvardu, a Missy (Amanda Seyfried), która jest jego długoletnią przyjaciółką i młodą kobietą pochodzącą z bogatego, białego kołnierz tło. Alejandro zdaje sobie sprawę, że aby zapewnić błogosławieństwo swojej biologicznej matce (Patricii Rae) - tradycyjnej katoliczce z Kolumbii, która dosłownie nazywa się Madonna - będzie musiał trochę opowiedzieć o stylu życia swoich adoptowanych rodziców.
Problem w tym, że adoptowany ojciec Alejandro, Donald (Robert De Niro) i mama Ellie (Diane Keaton) rozwiedli się ponad dziesięć lat temu, a Don mieszkał ze swoją dziewczyną - i jej najlepszą przyjaciółką Ellie - Bebe (Susan Sarandon). Tak więc, starając się, aby wszystko działało sprawnie, Bebe chętnie zgłosi się na ochotnika, aby usunąć się ze zdjęcia i pozwolić Donowi i Ellie udawać, że nadal są małżeństwem; jednak łatwiej powiedzieć niż zrobić w ciągu weekendu, który ujawnia małe sekrety wszystkich w rodzinie.
Big Wedding to (bardzo) luźna przeróbka francuskiego filmu z 2006 roku Mon frère se marie, i podobnie jak poprzedni amerykański film o europejskiej komedii mrocznej i satyrycznej (patrz: Kolacja dla Schmucka), końcowy wynik to dziwna kaczka filmu. Podczas gdy jego poprzednik jest przede wszystkim gryzącą farsą o klasie społecznej, Big Wedding łączy w sobie elementy komediowej gry w piłkę nożną i schmaltzy domowego dramatu z niezwykle dorosłym spojrzeniem na kwestie seksu, związków i atrakcyjności fizycznej. Co zaskakujące, składniki te łączą się, tworząc czasami uroczą i ogólnie dziwnie oglądalną odmianę przeciętnej amerykańskiej komedii o dysfunkcyjnym ślubie.
Duża część tego sukcesu (bez szoku) należy do trzech laureatów Oscara w obsadzie: De Niro, Keaton i Sarandon, których bohaterami są serce i dusza filmu; nie wspominając o tym, że ich historia jest jednoczącym wątkiem scenariusza napisanego przez Justina Zackhama, który także wyreżyserował. Rzeczywiście, podobnie jak Morgan Freeman i Jack Nicholson wnieśli emocjonalną autentyczność do scenariusza Bucket List Zackhama, doświadczeni weterynarze aktorscy w Big Wedding sprawiają, że wszystko wydaje się bardziej przekonujące - czy to wciąż nienaruszona przyjaźń między Ellie i Bebe, czy te dwie kobiety dzielące uczucia wobec niepoprawny horndog i były alkoholik Donald (rola, na którą De Niro, na szczęście, zobowiązuje się, zamiast do niego dzwonić) - i tym samym udaje mu się utrzymać ten osobliwy statek na powierzchni.
Jest to tym bardziej ważne, ponieważ te dodatkowe wątki fabularne i postacie z Big Wedding są niestety nudne i nieskuteczne w porównaniu z nimi. Rzeczywiście, zarówno Barnes (Chronicles of Narnia: Prince Caspian), jak i Seyfried (Les Misérables) mają przyjemną obecność na ekranie i każdy z nich ma chwilę zabłysnąć; jednak w wielkim schemacie rzeczy para nie ma wiele do roboty poza posuwaniem naprzód postępów i służeniem jako żart na temat różnic w rasie, dziedzictwie religijnym i pozycji społecznej. Zanim ich historia dobiegnie końca, emocjonalna wypłata jest niemalże refleksją.
Podobnie, Topher Grace (Spider-Man 3) i Katherine Heigl (The Ugly Truth) są typowymi postaciami jak dorosłe dzieci Dona i Ellie: odpowiednio 29-letni (dziewiczy) lekarz i prawnik z problemami w relacjach. Grace, jak zawsze, jest nieszczęśliwym, ale sympatycznym facetem, który naprawdę jest tam, aby zapewnić więcej komedii, podczas gdy goni za wolną duchem biologiczną siostrą Alejandro, Nurią (Ana Ayora). Dla porównania, historia Heigla dotyczy emocjonalnego katharsis i służy jako folia tematyczna dla innych wątków fabularnych, ale aktorka (przykro mi to mówić) nie jest w stanie sprawić, by materiał był tak wzruszający, jak powinien, pomimo większych wysiłków wokół niej.
Scenariusz Zackhama, jak wskazano powyżej, jest przeważnie komedią obyczajową, ale w całym filmie są ślady satyry i farsy. Jednak większość z nich jest ograniczona do drugoplanowych postaci, w tym podstępnych rodziców Missy Barry (David Rasche) i Muffin (Christine Ebersole), a także dobrze humorystycznego ojca Moinighana, którego wciela się w postać nietypowo zapinanego na guziki Robina Williamsa. W ich scenach nie ma wiele satyrycznych ukąszeń, ale chwile z Williamsem są warte kilku chichotów; tymczasem Rasche i Ebersole nie są wystarczająco długo na ekranie, aby pozostawić niezapomniane wrażenie, dobre lub złe.
Czasami Zackham jest swoim największym wrogiem, kiedy interpunkuje delikatną i serdeczną fabułę z szerokim humorem, czy to slapstick nad jeziorem, czy sprośny knebel przy stole. Niemniej jednak jego scenariusz oferuje odświeżająco dojrzałe podejście do fizycznego pożądania, w tym szczery dialog i postacie mające postawy dotyczące seksu, które wydają się bardziej realistyczne niż w przypadku ostatnich komiksów, które próbowały zapewnić widzom współczesną perspektywę na ten temat (np. bez żadnych zobowiązań). Zackham zasługuje również na uznanie za utrzymanie czystości i czystości zdjęć (oszczędność na kilka 360-stopniowych ujęć panoramicznych), dzięki czemu kręcenie filmów nie odwraca uwagi od komedii aktorskiej na ekranie.
Big Wedding to puszysta, ale zapadająca w pamięć romantyczna dramat (choć w komedii jest cięższa) o miłości we wszystkich jej różnych postaciach. Sposób, w jaki film splata ze sobą sprośniejszy materiał i lepki sentyment, sprawi, że (niektórzy? Wielu?) Kinomani będą albo zirytowani, albo niepewni, co z tym zrobić.
Jednak parafrazując jedną z postaci z filmu, przynajmniej jest to jeden film ślubny, którego nie zapomnisz w najbliższym czasie; jeśli brzmi to dla ciebie dobrze, sprawdź to.
---------
Big Wedding jest teraz w kinach w USA. Ma 90 minut długości i oceniono R pod względem języka, treści seksualnych i krótkiej nagości.
