Ostrzeżenie: SPOILERY naprzód, pewnego razu w Hollywood.
W „ Once Upon a Time in Hollywood” Quentin Tarantino zrywa z tradycją i skupia się bardziej na spójnym opowiadaniu historii niż na estetyce znaku towarowego. Podchodzi do każdej sekwencji jak krótki film; tempo jest nienaganne, występy są na miejscu. Wszystko się łączy.
W opowiadaniu „Pewnego razu w Hollywood” Tarantino przerobił jedną z najbardziej niepokojących prawdziwych zbrodni Ameryki i uczynił ją swoją własną. Porównuje fikcyjne historie aktora Ricka Daltona (Leonardo DiCaprio) i kaskadera Cliffa Bootha (Brad Pitt) z prawdziwymi doświadczeniami aktorki Sharon Tate (Margot Robbie) z Los Angeles. Zamiast po prostu odtworzyć tragiczne morderstwa Tate, w których trzech członków rodziny Manson zabiło Tate i czterech innych w jej domu i Romanie Polańskim w Cielo Drive, Tarantino przedstawia alternatywną sekwencję wydarzeń; mózgowy komentarz na temat historii Hollywood, kultury celebrytów i mitów przemysłu filmowego.
Kontynuuj przewijanie, aby kontynuować czytanie Kliknij przycisk poniżej, aby rozpocząć ten artykuł w szybkim widoku.
Zacząć teraz
Nic dziwnego, że najnowszy film Tarantino zainspirował intensywne rozmowy na tematy historyczne i całą jego karierę. Ciekawe jest to, że Once Upon a Time in Hollywood to jeden z najbardziej wyjątkowych filmów twórcy, ponieważ różni się od tego, co było wcześniej. Oto dlaczego Once Upon a Time in Hollywood jest tak skuteczny.
Co definiuje film Tarantino
Od prawie 30 lat filmy Tarantino pełne są stylizowanej przemocy, sprytnego dialogu i odniesień do popkultury. W 1992 roku nadał ton dzięki Reservoirs Dogs, szorstkiemu filmowi z napadami LA o niekonwencjonalnej strukturze narracyjnej. Tarantino dosłownie iw przenośni ustala swój kinematograficzny głos, ponieważ film zaczyna się od samego Tarantino (jako Mr. Brown) wygłaszającego kultowy monolog. Reservoirs Dogs zainspirowało nową generację twórców filmowych i poprzedziło jeden z najbardziej wpływowych filmów z lat 90. Pulp Fiction, który wyświetla wszystkie klasyczne znaki towarowe filmów Tarantino.
Podobnie jak Reservoir Dogs, Pulp Fiction ma nieliniową narrację, gdy gangster Vincent Vega (John Travolta) i Jules Winnfield (Samuel L. Jackson) próbują odzyskać tajemniczą teczkę dla swojego szefa, Marsellusa Wallace'a (Ving Rhames). Przemoc jest ekstremalna. Postacie są stylowe. Dialog jest płynny. Pulp Fiction na zawsze zmieniło popkulturę i umocniło markę Tarantino jako filmowca. Ale potem wypuścił Jackie Brown, film, który odszedł od swojej strukturalnej formuły i nie stał się sensacją popkultury, ani nawet wielkim hitem kasowym. Od tego momentu Tarantino wrócił do szablonu ustanowionego przez jego dwie pierwsze funkcje. Kill Bill zawiera cały chaos, którego oczekiwali fani.
Oprócz Inglourious Basterds filmy Tarantino z lat 2007-2015 niekoniecznie są uważane za klasykę. Zarówno fani, jak i krytycy zrozumieli, że mógł być zbyt ostry, niezależnie od tego, czy jest to powszechne stosowanie rasistowskich obelg w grze Django Unchained, czy też ekstremalna przemoc The Hateful Eight. Do tej pory wszyscy wiedzą, co napędza film Tarantino. Ale Once Upon a Time in Hollywood wyróżnia bardziej dojrzałego twórcę filmowego, który wydaje się bardziej swobodny w swojej twórczej wizji i w pełni włada swoim rzemiosłem.
Jak dawno temu w Hollywood było inaczej
Podobnie jak Jackie Brown, Once Upon a Time in Hollywood ma płynną, liniową fabułę. Tarantino nie wydaje się zainteresowany wyginaniem dla publiczności. Zamiast tego nie spieszy się z każdą sekwencją. Tarantino natychmiast przedstawia Ricka Daltona jako sympatyczną postać, kogoś, kogo publiczność może naprawdę zakorzenić. Niektórzy widzowie mogą spodziewać się historii, która zasadniczo opowiada o morderstwach Mansona, ale prawdziwa fabuła Pewnego razu w Hollywood została subtelnie ustalona podczas wczesnej sceny restauracji. Rick uświadamia sobie, że nie jest już istotny i musi przezwyciężyć swoje niepewności. Tarantino następnie zanurza widzów w świecie Ricka. Nagle Once Upon a Time in Hollywood staje się o wiele więcej, ale ostatecznie dotyczy wewnętrznego konfliktu Ricka, a także jego uniwersalnych, emocjonalnych zmagań.
Kiedyś w Hollywood Tarantino zwalnia. Z każdą sekwencją należy wyciągnąć lekcję. Zamiast rozpryskiwać ekran krwią i wysypywać każdą scenę och-tak-sprytnym dialogiem, Tarantino skutecznie rozwija swoje postacie. Wiele sekwencji kończy się ujęciem z góry; chwila refleksji dla publiczności. Tarantino rzeczywiście używa retrospekcji w Once Upon a Time in Hollywood, ale zazwyczaj podkreślają psychologię związaną z Rickiem i Cliffem, a zwłaszcza ich przyjaźń. Aktor zmaga się z tym, co mogło być (główna rola w The Great Escape); kaskader zmaga się z opinią publiczną, że zabił swoją żonę. Obaj mężczyźni są wadliwymi osobami, które przedstawiają określony obraz, ale starają się zmieniać z czasem, zachowując wierność swoim podstawowym przekonaniom.
Tarantino stawia na pierwszym miejscu napięcie zamiast przemocy. Do końca ocala najbardziej krwawe chwile. Aż do świetnie wykonanej sekwencji Spahn Ranch, Once Upon a Time in Hollywood jest w większości pozbawiony krwi. Poprzez pełne rozwinięcie głównych bohaterów, Tarantino przygotowuje widzów do nieuchronnego konfliktu z Rodziną Mansonów. Potrzeby i potrzeby są jasno określone. Co do Tate, Tarantino mądrze nie czyni jej archetypową „postacią Tarantino”. Oznacza to, że opiera się głównie na fakcie, że Tate była obiecującą aktorką, która optymistycznie patrzyła w przyszłość. Robbie nie ma wiele do czynienia z dialogiem, ponieważ wszystko inne byłoby szkodliwe dla przedstawienia jej postaci, prawdziwej ofiary morderstwa. Tak więc zgrabne jedno-linijki są zapisywane dla Ricka i Cliffa, a także wszystkich innych fikcyjnych postaci. Wstrząsające zakończenie „Pewnego razu w Hollywood” symbolizuje całe podejście tematyczne Tarantino, ponieważ priorytetem dla niego jest przede wszystkim psychologia. Słychać horror tego, co naprawdę wydarzyło się na Cielo Drive. Ale poprzez proste i fikcyjne zrządzenie losu Tarantino przekierowuje przemoc w stosunku do Rodziny Mansonów.
Dlaczego dawno temu w historii Hollywood wciąż działa
Zakończenie Once Upon A Time in Hollywood działa na wielu poziomach. Po pierwsze, zapewnia katartyczne zakończenie dla tych, którzy są zaznajomieni z prawdziwymi wydarzeniami. W opowieści Tarantino Tate i jej przyjaciele żyją; członkowie rodziny Manson są karani za swoje czyny. Tarantino obejmuje swoją przemoc związaną ze znakiem towarowym, ale przyjmuje podejście empatyczne ze swoją alternatywną historią. Oczywiście nic się nie zmienia w prawdziwym życiu, ale po to są filmy: krótka ucieczka od rzeczywistości.
Jeśli chodzi o opowiadanie historii, Rick i Cliff rzeczywiście uratowali ten dzień w Once Upon a Time in Hollywood. Jest dziwny i przyjemny wniosek, który może dostarczyć tylko Tarantino. Rick znajduje profesjonalne powiązania, których szuka, podczas gdy Cliff udowadnia, że jest w szczytowej formie fizycznej, nawet podczas podróży kwaśnej. Co więcej, doświadczenie Ricka i Cliffa tej nocy wydaje się sugerować, że będą nadal ze sobą współpracować, biorąc pod uwagę, że kariera Ricka może zostać wskrzeszona dzięki spotkaniu z Sharon Tate i ostatecznie jej mężem, Romanem Polańskim. Ponadto w przypadku sceny na basenie Tarantino zatacza narrację, ponieważ podżegający incydent (scena w restauracji z Alem Pacino) zawiera mimowolne odniesienie do miotacza ognia Ricka.
Ogólnie rzecz biorąc, Tarantino łączy wiarygodną historię z Once Upon a Time in Hollywood. Opiera się na faktach z Los Angeles, a dbałość o szczegóły jest drobiazgowa. Rick ucieleśnia cechy wielu prawdziwych aktorów, którzy walczyli o zmianę z duchem czasu. Tarantino nie przepełnia fantazji fabułą ani nie próbuje stworzyć wymyślonej wersji Hollywood. Tarantino rozpoczyna rozmowę, która będzie kontynuowana przez wiele lat, niezależnie od tego, czy chodzi o kulturę celebrytów / plotek, przemysł filmowy, czy przedstawienie chorób psychicznych.
Pewnego razu w Hollywood wzywa widzów do rozważenia różnych perspektyw. Tarantino zawiera wiedzę hollywoodzką, która sugeruje pewne informacje, ale bez podawania ich jako faktu. Młodsi widzowie będą mieli inne wrażenia, jeśli nie będą zaznajomieni z morderstwami rodziny Mansonów. A niejednoznaczny charakter historii Cliffa pozwala na różne interpretacje jego charakteru. Ponieważ Tarantino wykorzystuje wydarzenia historyczne jako tło dla opowieści o fikcyjnych osobach, publiczność może mieć różne doświadczenia z każdym oglądaniem, w zależności od interpretacji niejednoznacznych momentów. Pewnego razu w Hollywood jest po części prawdą, a po części fikcją; zwariowana / piękna kinowa sprzeczność.
