Dzięki hitowi Netflix, Mindhunter, który powróci na drugi sezon, wielu fanów zastanawia się, czego się spodziewać. Wracają też i oglądają pierwszy sezon, aby przypomnieć sobie wszystkie kręcone, unoszące włosy chwile, które miały miejsce. Ale fani mogą być zaskoczeni faktem, że serial rzeczywiście ma pewne znaczące różnice w stosunku do genialnej książki, na której został z grubsza oparty, która z kolei była oparta na prawdziwych wydarzeniach zbadanych w serii wywiadów z uwięzionymi przestępcami.
Ta lista zagłębi się w niektóre z najbardziej znaczących zmian, które zostały wprowadzone podczas dostosowywania programu, a także niektóre rzeczy, które zostały całkowicie pominięte. Bez zbędnych ceregieli, oto 10 różnic między serialem a książką.
POKREWNE: 10 najlepszych horrorów dostępnych w serwisie Netflix
10 Postacie popełniają błędy w serialu
W serii Mindhunter detektywi aktywnie popełniają błędy, które prowadzą ich do dalszych błędów, dopóki nie będą musieli wracać i przemyśleć rzeczy. Książka, którą napisał prawdziwy agent FBI John Douglas, jest pod tym względem zupełnie inna. Cała powieść opowiada o psychologii osób, z którymi przeprowadzono wywiady, w porównaniu do dramatycznej fabuły, która podąża za porażkami i sukcesami obu postaci. Dodatkowo Douglas wyjaśnia oceny poszczególnych osób w każdym rozdziale. Oceny te opierają się na wcześniejszych przypadkach. Mimo, że Douglasowi zajęło trochę czasu, udowodnił, że zawsze miał rację. Oznacza to, że książka nie zawiera przypadków popełnienia przez niego błędu w ocenie lub analizie. Jest to dalekie od prawdy dla bohaterów serialu, Forda i Tencha.
9 Detektywi są fikcyjni
Mindhunter Netflix jest z grubsza oparty na książce Johna Douglasa i Marka Olshakera „Mindhunter: Inside The FBI's Serial Crime Unit”. Książka została napisana z perspektywy Douglasa i dlatego brakuje w niej jakiejkolwiek dramatyzacji wydarzeń. Jest to jeden z powodów, dla których David Fincher, twórca serii, wymyślił Holdena Forda jako zastępcę Douglasa, prawdziwego agenta FBI. Fincher mógł następnie wymyślić łuki dla postaci, które sprawiłyby, że serial byłby atrakcyjny, a jednocześnie pozwoliłby mu być wolnym od zaangażowania się w rzeczywistą reprezentację Douglasa. To samo dotyczy Billa Tencha, który w przybliżeniu opiera się na agencie FBI Roberta Resslera. Najwyraźniej ważniejsze było poprawienie przestępców, a także przekazu w stosunku do detektywów.
8 Historia i postacie są dramatyzowane
Powieści i programy telewizyjne działają zupełnie inaczej z strukturalnego punktu widzenia. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku książki non-fiction, która jest zasadniczo pełna wielu wywiadów. Krótko mówiąc, spektakl (lub film, jeśli o to chodzi) musi zostać dramatyczny. Trzeba angażować poprzez pytania, konflikty i przekonujące postacie. Z drugiej strony książka non-fiction może być bardzo długim i wciągającym esejem.
Aby ożywić Mindhunter, trzeba było od podstaw nadrobić przeszłość i życie osobiste głównych bohaterów serii. Dodatkowo należało dodać szczyty i doliny emocji. Nic z tego nie istniało w powieści i pochodzi wyłącznie z myśli Davida Finchera i jego pisarzy.
7 Debbie Mitford jest całkowicie fikcyjna
Dziewczyna Holdena Forda, doktorantka Debbie Mitford została całkowicie stworzona do opowiadania o serialu i nie ma jej wcale w książce. W wywiadzie David Fincher wyjaśnił, że on i jego pisarze spodobał się pomysł, że Holden jest otoczony ludźmi, którzy wiedzieli więcej o psychologii niż on.
POWIĄZANE: Wszystko, co musisz wiedzieć o serii Fincher'sMindhunter
Z tego powodu Holden jest całkowicie zakochany w ludziach, którzy wiedzą o tym więcej i chcą się od nich uczyć. Jest to świetny sposób na zapoznanie się z kontekstem i ekspozycją, których potrzebuje Holden w głównej historii serialu. Naturalnym skokiem było stworzenie dziewczyny, która mogłaby dostarczyć Holdenowi tych informacji, a także pomóc rozwinąć jego postać poza pracą.
6 Niektóre imiona zostały zmienione
Chociaż niektóre prawdziwe nazwiska ofiar zostały zmienione w książce, znacznie więcej zostało zmienionych w serialu. Obejmuje to „Bevelery Jean Shaw”, który był obszernie omawiany w czwartym i piątym odcinku. Ponadto serial zmienił nawet kilka nazwisk nazbyt prawdziwych potworów, z którymi Holden i Tench przeprowadzili wywiady. Każda ze spraw w serialu jest prawie całkowicie dokładna, ale z różnych powodów pisarze sądzili, że zmiana nazw ochroniłaby niektóre osoby, a także samych siebie, przed procesami sądowymi. Jednym z przykładów jest dyrektor Roger Wade, który był widziany w ósmym odcinku serialu.
5 Książka jest bardziej brutalna
Wierzcie lub nie, „Mindhunter: Inside The FBI's Serial Crime Unit” jest znacznie bardziej brutalny niż seria Netflix Mindhunter. Jednym z powodów jest to, że książka bierze relacje z pierwszej ręki i zasadniczo przedstawia je tak, jak dokument. Innymi słowy, nie zatrzymuje się na dramatyczny moment. To pasuje do szyjki. Chociaż przestępstwa wyjaśnione w serialu są niepokojące i tajemnicze, więcej szczegółów zostało podanych w książce, ponieważ pisarz zasadniczo opisuje sprawę swoim czytelnikom i nie musi martwić się rozwojem postaci lub subtelnie. To tylko jedna z zalet książek. Ale to nie znaczy, że zawsze jest to bardziej przekonujący wybór.
4 „Wendy Carr” jest ledwo potwierdzona w książce
Chociaż profesor psychologii Wendy Carr jest prawie całkowicie fikcyjną kreacją Mindhuntera Netflix, opiera się na prawdziwej kobiecie, o której ledwo wspomniano w książce. W przeważającej części książka „Łowca myśli” poświęca czas na omawianie ustaleń i ciężkiej pracy Johna Douglasa. Nie powinno to być tak zaskakujące, jak napisane przez mężczyznę. Ale w rzeczywistości jednostka nauk behawioralnych składała się z co najmniej dziesięciu oddanych osób, w tym pielęgniarki sądowej o imieniu Ann Wolbert Burgess. Ta kobieta była inspiracją dla Carra, który pomógł także głównym bohaterom w opracowaniu ich prac do publikacji. Fincher i jego badacze wyraźnie to docenili, ponieważ Carr stał się jedną z głównych postaci serialu.
3 Podejście tej książki do psychologii kryminalnej jest inne
Książka non-fiction Johna Douglasa „Mindhunter: Inside The FBI's Serial Crime Unit” została wydana w 1995 r., Kiedy to psychologia osób, z którymi przeprowadzono wywiady, była znacznie nowsza. W dzisiejszych czasach wszyscy lepiej rozumiemy, a przynajmniej doceniamy złożoność ludzkiej głębi i to, jak wszyscy możemy zostać zepchnięci na margines rozsądku. Oznaczało to, że podejście książki do stosunkowo nowego świata psychologii kryminalnej było jak otwarcie nowych drzwi. Natomiast seria gra pod tym kątem, jakby te perspektywy były cały czas pod powierzchnią i były po prostu ignorowane lub niedoceniane.
2 Scena szpitalna z Kemperem jest inna
Pod koniec ostatniego odcinka sezonu pierwszego Ford spotyka się z Kemperem w sali szpitalnej. W pewnym momencie niesamowicie wysoki Kemper stoi nad Fordem i zauważa, jak łatwo mógł go zabrać tu i teraz. Prawda jest taka, że taka rzeczywista interakcja jest szczegółowo opisana w książce, ale nie dotyczyła Johna Douglasa, człowieka, na którym opierał się Ford.
POWIĄZANE: Czego można się spodziewać po drugim sezonie Mindhunter
W rzeczywistości był to człowiek, na którym opierał się Tench, Robert Ressler, który miał podobną interakcję z Kemperem i był zmuszony wezwać strażników. Pod koniec dnia Kemper twierdził, że żartuje.
1 Kryminalisty BTK nie ma w książce
Książka Mindhunter składa się prawie w całości z wywiadów przeprowadzonych przez schwytanych przestępców i dlatego nie zajmuje się żadnym z tych, którzy byli wtedy aktywni. Ale serial ma nieco inne podejście, ponieważ buduje nienazwaną postać, która wygląda, jakby mogła zostać przeciwnikiem drugiego sezonu. Byłby to Dennis Radar, AKA „The BTK Killer”. Program podąża za nienazwaną postacią, która wygląda dokładnie jak Radar, ponieważ wykonuje te same czynności i popełnia te same zbrodnie, co popełnił prawdziwy potwór. Chociaż serial po prostu wplątał tę postać w przedstawienie tematyczne, wydaje się, że w pewnym momencie jest on przeznaczony do kontaktu z Holdenem i Tenchem.
