„Hannibal” Sezon 1, odcinek 7 Recenzja - Podniebienie

Tytułowy odcinek „Sorbet” może być najlepszym, jaki Hannibal zaoferował do tej pory, jeśli chodzi o sprytne małżeństwo z jego własnej makabrycznej przesłanki i wyrafinowane, dekadenckie smaki kulinarnego świata. Dodatkowo, biorąc pod uwagę jego zastosowanie jako środka do czyszczenia podniebienia między daniami, sorbet również ustawia tempo odcinka, działając prawie jako jednorazowa dygresja w relacji Hannibala z jedzeniem, współpracownikami i pacjentami, biorąc pod uwagę, że czasami kończą na tym samym talerzu.

I choć „Sorbet” tymczasowo przenosi punkt ciężkości na Hannibala, nadal udaje mu się popchnąć narrację serialu do przodu, jednocześnie oferując kuszące spojrzenia w umysłach innych postaci; mianowicie Will Graham i Jack Crawford. Razem opracowali, jakie destrukcyjne właściwości może zapewnić niezdrowa obsesja. Prawie pochłonięty potrzebą pomszczenia Miriam Lass i naprawienia błędu polegającego na niezidentyfikowaniu Rozpruwacza z Chesapeake, Jack jest pełen przerażających koszmarów, które stopniowo wskazują na ciężar, który Will obecnie ponosi.

W tym celu Will przeszedł od przesiąkniętego potem, niespokojnego snu, do somnambulizmu, do zwykłego zagospodarowania przestrzeni w sali wykładowej, wyobrażając sobie siebie siedzącego naprzeciwko Abigail Hobbs. Wciąż śledzone przez wizję jelenia, stan Willa wydaje się nie ewoluować, a jedynie pogarsza się, a Hugh Dancy nadal gra swoją postacią z cichą powściągliwością, która elegancko ujawnia obawy Willa przed śliskim stokiem, który Jack posłał mu w dół. Jest to ta sama samokontrola, jaką wykazuje Mikkelsen w interpretacji Hannibala, sugerując, że to, co kryje się poza łagodnym zachowaniem doktora Lectera, jest dokładnie tym, co czeka u podnóża tego zbocza, Will zsuwa się.

Ale bardziej niż jakakolwiek inna godzina w tym sezonie „Sorbet” należy do Hannibala. Wyreżyserowany przez Jamesa Foleya ( Glenngary Glen Ross, House of Cards ) odcinek rozpoczyna się od zabrania publiczności bezpośrednio do przestrzeni nad głową Hannibala, wciskając się do ucha, podczas gdy lekarz cieszy się łzawiącym występem na koncercie dla Hunger Relief. To wyjątkowy sposób na ustalenie perspektywy i odwrócenie uwagi od BAU i ich oszołomionych poszukiwań Rozpruwacza Chesapeake.

Stamtąd narracja zostaje podzielona na dwie odrębne części. Z jednej strony Will, Jack, Beverly i Zeller stoją w pokoju hotelowym niezwykle podobnym do tego w Shining i mają odmienne zdanie na temat morderstwa, które wygląda jak Rozpruwacz, ale brakuje mu kunsztu jego zabójstwa. Istnieje wspólna desperacja, aby zidentyfikować i zatrzymać Rozpruwacza, który jest w pewnym sensie przedłużeniem lojalności grupy wobec Jacka, ale także oddaniem dla własnego ego, czego dowodem jest przyznanie się przez wszystkich, że już dotknęli ciała, pomimo Jacka nakazuje, by Will był świeży .

To niezła wymuszona charakterystyka boczna w odcinku, który w innym przypadku poświęcony byłby pomysłowi rozwinięcia postaci, od której serial jest nazwany. I to naprawdę jest świadectwem struktury „Sorbetu”, który oprócz solidnych sekcji BAU i przerażającej powtarzalności koszmarów Jacka, buduje się wokół serii spotkań, które łączą życie osobiste i zawodowe Hannibala; każdy ujawnia coś o tym, jak widzi swoich pacjentów i jak są przez nich postrzegani.

W tym celu Hannibal przywraca Franklina Dana Foglera (płaczącego pacjenta z premiery serialu), a także przedstawia Gillian Anderson jako Dr. Bedelię Du Maurier - psychiatrę i kolegę Hannibala. Po spotkaniu z nim na Concert for Hunger Relief Franklin podczas swojej sesji z Lecterem omawia pragnienie zostania przyjacielem Hannibala, nawiązując do przeszłości, która chce zaprzyjaźnić się z Michaelem Jacksonem - co, jak sądził, zmieniłoby życie niespokojnego piosenkarza. Ale pragnienie przyjaźni Franklina jest tak naprawdę tylko potrzebą „dotknięcia wielkości”, maskującej intensywny strach przed samotnością, który pomaga wyjaśnić związek Hannibala z Abigail Hobbs.

I, co zaskakujące, Hannibal używa tego pojęcia samotności, w połączeniu z twierdzeniem doktora Du Mauriera, że ​​Hannibal jest „dobrze skrojonym garniturem osoby”, aby wzbudzić u widzów niewielką sympatię dla mężczyzny, który jest przerażającym człowiekiem. Ale nie popełnijcie błędu, jesteśmy zachęcani do polubienia Hannibala; jest interesującą i charyzmatyczną postacią - zwłaszcza w tej roli Mikkelsena - ale ta krótka chwila, w której Lecter wchodzi do poczekalni tylko po to, by go opróżnić, a jego twarz opada.

.

To dziwna i interesująca reakcja, którą wywołuje konkretna scena.

„Sorbet” prezentuje wiele stron Hannibala i dodaje głębi już złożonej postaci i fachowo pokazuje umiejętności stojące za tym programem. Jak stwierdza Will, w odniesieniu do Rozpruwacza Chesapeak: „Każdy brutalny wybór ma elegancję, wdzięk”. To doskonały sposób na podsumowanie tej serii.

______

Hannibal kontynuuje w następny czwartek „Fromage” o godzinie 22:00 w NBC. Sprawdź podgląd poniżej: