Recenzja GRIS: Podróż dająca poczucie wzroku i emocji

W zeszłym roku nie było żadnej gry, która wyglądałaby lepiej niż GRIS Devolver Digital. God of War, Red Dead Redemption 2 i Spider-Man na PS4 były bardziej imponujące pod względem technicznym, ale GRIS wykorzystuje swój styl akwareli ze świetnym efektem, aby stworzyć jedną z najbardziej porywających gier na Nintendo Switch (i PC), ale przede wszystkim tę pierwszą. GRIS jest krótki, działa od około pięciu godzin od początku do końca, ale w tym czasie masz tyle wizualnego huku dla swojej złotówki. To naprawdę przypomina malowanie akwarelą, które ożyło.

Ta gra to coś więcej niż wizualna uczta. Z pozoru GRIS wydaje się podobny do innych „artystycznych” gier, takich jak Journey czy ABZU, ale w rzeczywistości w GRIS jest o wiele więcej rozgrywki niż w którymkolwiek z tych tytułów. Gra GRIS jest inna niż wszystko, co wydał wydawca Devolver Digital, znany przede wszystkim z pełnych akcji serii Serious Sam i Hotline Miami. GRIS jest daleki od shoot-em-up. GRIS działa wolniej niż te przykłady, ale nadal ma to samo poczucie zaangażowania i zabawy, które sprawia, że gra jest czymś więcej niż interaktywnym wygaszaczem ekranu.

Mimo że cały pakiet składa się z przyjemności i zachwytu, GRIS zaczyna się od szorstkich, a przynajmniej mylących stóp. Wynika to z konfiguracji gry. GRIS rzuca się przede wszystkim w akcję, w której gracze wcielają się w tytułową bohaterkę i nie udzielają żadnych wskazówek, co robić i co się dzieje, poza odwiecznym platformowym rozwiązaniem polegającym na kierowaniu. Choć początkowo jest to odrażające, staje się jednym z największych uroków GRIS. GRIS w żadnym wypadku nie jest trudną grą, ale każde odkrycie świata i każda platformowa łamigłówka wydaje się o wiele bardziej satysfakcjonująca, ponieważ nie wymaga posiadania ręki. GRIS chce się dezorientować, aby pomóc graczowi naturalnie pokonać własne zamieszanie.

Prawdą jest, że w najbardziej podstawowych warunkach gry GRIS nie robi wiele nowego. Gra jest podzielona na bardzo liniowe sekcje, a każda z nich ma jakąś moc do odblokowania w środku. Moce te następnie ułatwiają dalsze eksplorowanie obszaru i dają narzędzia do rozwiązywania zagadek, które początkowo wydają się niemożliwe. Każdy doświadczony gracz nie będzie miał trudności z pokonywaniem wyzwań, jakie stawia przed nim GRIS. Wystarczająco dużo wyzwań zawiera jednak, że satysfakcjonujące jest przemieszczanie się z jednego obszaru do drugiego, nie tylko podczas wizualnych uczt na horyzoncie.

Nie można jednak stwierdzić, ile estetyki GRIS stanowi większość jego wartości. Chociaż miło jest mieć do czynienia z wyzwaniami i platformami, sposób, w jaki świat się rozwija, a niezliczone kolory, które zawiera, zapierają dech w piersiach. Kłótnia na temat tego, czy gry wideo są sztuką, już dawno okazała się beznadziejna i nie można patrzeć na niektóre z potrójnych tytułów AAA i nie widzieć, że ich opowieść jest na poziomie, a czasem przewyższa hity filmowe. GRIS jest tak oszałamiający, że nie ma na to innego słowa niż sztuka.

Animacja jest płynna, a każda klatka opowiada historię. W GRIS nie ma dialogu mówionego. To tylko muzyka i grafika, ale głęboko emocjonalna historia opowiadająca o stracie przy użyciu tych ograniczonych narzędzi. Zrzuty ekranu nie oddają sprawiedliwości GRIS, podobnie jak wideo. Gdy gracz przejmie kontrolę, efekty wizualne mają swoją magiczną jakość.

Krótka długość GRIS może być za duża (lub za mała) dla niektórych graczy. GRIS nie jest tytułem pełnej ceny, ale można go (i należy) pokonać jednym posiedzeniem. Gry o podobnej cenie mogą trwać znacznie dłużej. Nie ma też żadnej wartości powtórki, aby warto było zrobić drugą wyprawę w jej kolorowym świecie. GRIS najlepiej jest postrzegać jako samotną, pięciogodzinną przygodę, a potem nie ma już nic więcej do roboty z grą. Zagadki są dużo mniej angażujące w powtarzanie, a świat jest bardzo liniowy. W każdym innym aspekcie GRIS jest jednak arcydziełem wizualizacji i opowieści o atmosferze.