Gra o tron byłaby zupełnie inna, gdyby George RR Martin trzymał się swojego pierwotnego planu z serii książek Pieśń lodu i ognia. Program telewizyjny i książki przedstawiają dwie różne wersje tej samej historii, a Game of Thrones masowo przyspiesza rzeczy, aby dostać się do mety, czego sam Martin jeszcze nie zdołał.
Gra o tron rozpoczęła się w 2011 roku, w tym samym roku ukazała się najnowsza pozycja piosenki A Song of Ice and Fire, zatytułowana A Dance With Dragons. GRRM miał nadzieję ukończyć przynajmniej The Winds of Winter, jeśli nie A Dream of Spring, zanim Game of Thrones zakończy swój bieg, ale niestety tak się nie stanie. Jakieś osiem lat później i po wielu opóźnieniach Wiatry zimy wciąż nie mają daty premiery, a Gra o tron miała zakończenie, które może być takie samo jak w książkach, ale z inną podróżą.
Kontynuuj przewijanie, aby kontynuować czytanie Kliknij przycisk poniżej, aby rozpocząć ten artykuł w szybkim widoku.
Zacząć teraz
Jednak w przypadku programu telewizyjnego mogłoby być jeszcze inaczej - gdyby w ogóle tak się stało - gdyby Martin poszedł zgodnie ze swoimi oryginalnymi pomysłami. Jest znany z tego, że zmienia rzeczy i znajduje historię w miarę, jak się porusza, ale niektóre z jego początkowych planów dotyczących serii, która stała się Grą o Tron, sprawiłyby, że nie można było tego rozpoznać.
Piosenka Lodu i Ognia byłaby po prostu Trylogią
George RR Martin zaczął pracę nad A Game of Thrones, pierwszą książką w Song of Ice and Fire, w 1991 roku, kiedy to według samego autora wizja młodego chłopca widzącego mężczyznę ściętego i znajdującego młode wilki w śnieg wpadł mu do głowy. To był pierwszy rozdział książki (po bardzo zimnym otwarciu) z tym młodym chłopcem Branem Starkiem. W 1994 r. Wysłał do swojego agenta Kirby McCauleya zarys historii i 200 stron manuskryptu, w którym szczegółowo opisał swoje plany trylogii. Tak, wtedy Pieśń Lodu i Ognia nie miała być siedmioma książkami, a trzema.
Pierwszą książką miała być Gra o tron, która miała udokumentować rywalizację między Domami Stark i Lannisterem, a Żelazny Tron był nagrodą ostateczną. Jak dotąd tak bardzo jak w książkach i Grze o tron. To, co dzieje się nadrzędnie, jest inne. Druga książka została wstępnie zatytułowana A Dance With Dragons. Tutaj, podczas gdy Starkowie walczą z Lannisterami, ze Wschodu wyłania się większe zagrożenie, a Daenerys Targaryen i jej dothraki jeźdźcy gotowi najechać Westeros.
W trzeciej i ostatniej książce The Winds of Winter, największe niebezpieczeństwo ze wszystkich, tajemniczy Inni, zagrają, osiągając kulminację w epickim punkcie kulminacyjnym, który zgromadził wszystkie główne postacie i wątki fabularne. Martin przewidział, że każda książka będzie miała około 700-800 stron manuskryptu, ale kiedy Gra o tron poszła na ponad 1000 stron, zdał sobie sprawę, że powinny to być cztery książki, a potem sześć, z dwiema różnymi trylogiami obejmującymi jedną całą historię, a potem ostatecznie stał się siódemką.
Niektóre postacie z gry o tron byłyby BARDZO inne
W swoich pierwotnych planach Martin miał pomysły na kilka największych postaci, z których kilka zostało w rzeczywistości zachowanych. Niektóre podstawowe elementy nie uległy zmianie, na przykład Ned Stark został zabity na rozkaz nikczemnego Joffreya Baratheona lub Jon Snow został bratem Nocnej Straży. Ale wiele postaci było różnych, niektóre do tego stopnia, że trudno sobie wyobrazić wydarzenia, które kiedyś miały się rozgrywać.
Jaime Lannister byłby bardziej czarnym charakterem, niż złożoną postacią, którą fani Gry o Tron nienawidzili, a potem kochali, a po tym, jak Tyrion zabił Joffreya, to Jaime przejął Żelazny Tron, zabijając wszystkich przed sobą, aby upewnić się, że to jego i obwinianie tych morderstw o brata. Tymczasem Sansa ostatecznie opowiedziałaby się po stronie Joffreya i Lannisterów przeciwko własnej rodzinie i była gotowa dać Joffreyowi także dziecko, choć w końcu zaczęła żałować tych rzeczy. Oczywiście dla Starków sprawy nadal miały się potwornie źle: Robb miał zginąć na polu bitwy, choć nie wcześniej niż okaleczył Joffreya, a Tyrion miał oblegać Winterfell, spalając zamek. Catelyn i jej pozostałe dzieci miały uciec na północ, najpierw do Ściany, a potem za nią, gdzie znajdą schronienie u Mance'a Raydera - ale Catelyn zginie z rąk Innych.
Jakby to wszystko nie było wystarczająco różne od wydarzeń Pieśni Lodu i Ognia oraz Gry o Tron, między Aryą Stark, Jonem Snowem i Tyrionem Lannisterem rozwinie się także trójkąt miłosny. zakochała się w swoim przyrodnim bracie (nadal potajemnie kuzynce), podczas gdy Tyrion odkrył, że jest zakochany w Aryi, co doprowadziło do rywalizacji między nim a Jonem, która rozegrała się w drugiej książce.
Później GRRM planował skok czasu po trzeciej książce
Po dokonaniu już wielu zmian w swoim pierwotnym planie i zobaczeniu, jak jego historia gwałtownie się rozwija, George RR Martin planował uwzględnić skok czasowy po trzeciej książce z serii Pieśń lodu i ognia A Storm of Swords. Ponieważ książka skupiła się głównie na powrocie Daenerysa do Westeros, Martin zdecydował, że pięcioletni skok w czasie pomoże w przemieszczaniu się, umożliwiając młodszym bohaterom opowieści starzenie się i powiększanie smoków. Uznano to za konieczne, ponieważ kolejne odcinki sprawiłyby, że Arya zostałaby zabójcą, Daenerys władcą, a Sansa utalentowanym graczem w grze, dla którego Martin nie chciał, aby nadal byli dziećmi lub nastolatkami.
Pomysł polegał więc na opisaniu wydarzeń, które wydarzyły się w ciągu tych pięciu lat, dzięki retrospekcji i retrospekcji, ale ostatecznie Martin zdecydował, że nie w satysfakcjonujący sposób obejmuje to wszystko. Jednocześnie nie można było pominąć tych wydarzeń, ponieważ wtedy istniałaby ogromna luka w historii, w której musielibyśmy założyć, że postacie takie jak Stannis i Jon Snow siedzą i nie robią nic przez pół dekady. Właśnie wtedy utwór Pieśń Lodu i Ognia ponownie rozszerzył się na siódmą książkę, a A Feast for Crows początkowo zaprojektowano, aby wypełnić lukę między A Storm of Swords i A Dance With Dragons, a następnie stać się częścią tej samej, równoległej historii, jak ta ostatnia, z nieobecnością wielu głównych postaci.
Dlaczego zmieniono plany Pieśni Lodu i Ognia w GRRM?
Głównym powodem zmiany planów George'a RR Martina jest to, że Martin nie jest aż tak świetny w planowaniu. Przyznał się, że jest „ogrodnikiem”, jeśli chodzi o pisanie, co oznacza, że lubi patrzeć, dokąd zabierają go postacie, niż planować każdy najdrobniejszy szczegół. Oznacza to, że kiedy zaczął pisać więcej o Grze o tron i jej kolejnych powieściach, bohaterowie zabrali go w różne miejsca: stało się jasne, że na przykład historia miłosna Aryi / Jona / Tyriona nie zadziała; Jaime stał się bardziej złożony; Śmierć Catelyn i Robba stała się Czerwonym Weselem.
Jest to związane z drugim ważnym powodem, dla którego plany Martina się zmieniły i dlaczego stara się napisać Wiatry zimy. Zaczęło się od relatywnie ciasnej historii: istniała przejrzysta struktura z oczywistym początkiem, środkiem i końcem. Im więcej pisze, tym większa jest historia. Jest tak wiele postaci, lokalizacji, fabuł i wątków podrzędnych, że nie można byłoby tego wszystkiego opisać w trzech książkach, a może się okazać niemożliwe w siedmiu. Po części dlatego zakończenie Game of Thrones stało się tak szybko, ponieważ musieli wyciąć dużo materiału, aby dostać się do mety. Mam nadzieję, że George RR Martin skończy utwór Pieśń lodu i ognia, ale na pewno będzie wyglądał zupełnie inaczej niż na początku.
