[To przegląd sezonu Arrow, odcinek 17. Będą SPOILERY.]
-
Niechlujne odcinki Arrow nie są niczym nowym. Z pewnością wydarzy się w serialu z 22 lub więcej odcinkami w sezonie. Biorąc pod uwagę, że sezon 3 był nieco niespójny pod względem utrzymywania stałego rytmu, nic dziwnego, że dygresja pod koniec sezonu, czyli „tendencje samobójcze”, miałaby trudności z opowiadaniem czterech historii jednocześnie - nie to, że nie zasługuje na uznanie za próbę.
Główny problem z odcinkiem polega na tym, że przerywa on przybycie Ra al al Ghula do Starling City, ponieważ Matt Nable nawet nie pojawia się w kamerze. Zamiast tego seria oszustów oszusta stanowi poważne zagrożenie dla Olivera, gdy on i Maseo przewijają się w przód i w przód w stosunku do oferty Ra - i niebezpieczeństwa związane z odmową Głowa Demona. Pod koniec zeszłotygodniowej „Oferty” pojawiło się napędzające zagrożenie, w którym Ra podjął nieco mdłą decyzję, aby zmusić Olivera do zajęcia jego miejsca (odwracając Starling City przeciwko niemu). Jednak zamiast ujawnić plan Ra (i ustalić, jakie szkody mogła już wyrządzić Liga Zabójców), odcinek rozpoczyna się od drugiego ślubu Diggle'a i Lyli.
To dziwny wybór; wyróżnia jedną fabułę, rozpoczynając inną, że godzina nawet nie zamierza się odpowiednio potrząsnąć. Wrzuć nieprzekonującą retrospekcję Deadshota i letnią walkę ze strzałą kontra atomem - w rezultacie rzeczy dość szybko ulegają zamazaniu.
Sprowadza się to do: „Tendencji samobójczych” dzieje się zbyt wiele, a za mało idzie w jakimś konkretnym kierunku. W rezultacie cały odcinek jest rozproszony i rozczłonkowany. Każdy segment byłby lepiej obsługiwany bez obciążania innych historii. To tak, jakby odcinek składał się ze wszystkich części opowieści z pokoju pisarza, że sezon po prostu nie miał czasu na opowiadanie na własną rękę. Zamiast tego wszyscy zostali wciśnięci w tę samą godzinę.
Zaślubiny Diggle i Lyli były naprawdę zabawne, ponieważ tak rzadko zdarza się, że wszystkie postacie mogą być w otoczeniu społecznym, gdzie bycie superbohaterem nie jest głównym tematem rozmowy. Jest wspaniały moment, kiedy Felicity pojawia się z Rayem jako jej plus jeden, a Diggle robi braterską rzecz, grożąc życiu Raya, gdyby skończył łamiąc serce Felicity. Chwile, które przekazują uczucia jednej postaci do drugiej w tak bezpośredni sposób, sprawiają, że połączenie między członkami Drużyny Arrow wydaje się bardziej żywe i rzeczywiste. Jest to naturalne przedłużenie umieszczenia ich w otoczeniu społecznym - w którym na pierwszy plan wysuwa się nieosiągalna dotąd domowa atmosfera życia Diggle i Lyli.
Chodzi tylko o to, aby podkreślić, że Oliver nie jest w stanie utrzymać życia zarówno jako Oliver Queen, jak i Arrow. Na poziomie czysto powierzchniowym działa; przekłada problem Olivera na inną postać i udowadnia różnicę - publiczności. Ale zabranie Diggle'a i Lyli do innego kraju, aby uratować szalonego senatora (z marzeniami o wykorzystaniu sfabrykowanej sytuacji zakładników jako jego biletu do Białego Domu) niewiele robi, by edukować Olivera na wiele sposobów, w jakie może on znaleźć pracę saldo. Co więcej, dzięki temu, że historia Suicide Squad stanowi tak małą część odcinka, pozornie pozbawia Diggle zasłużonej okazji do nakreślenia własnej historii.
Ryzykując, że zabrzmi to jak zepsuta płyta: chociaż fajnie jest widzieć postaci takich jak Deadshot i Kupidyn powracające pod parasolem ARGUS, nie ma wystarczająco dużo czasu na opowiadanie, aby którekolwiek z nich było czymś więcej niż rekwizytem. A jeśli Cupid będzie żartem z jednej szalonej dziewczyny, to może lepiej, żeby następnym razem została w domu. Ma to sens, że postać, która ma obsesję na punkcie miłości, towarzyszy nowożeńcom w ich miodowym miesiącu pełnym kul, ponieważ ma na celu zrównoważenie teorii Deadshota, że „miłość jest jak kula w mózgu”. Ale romans Diggle i Lyli nigdy nie był kwestionowany, korzyści płynące z tego, że para wykonuje zawody, a ich romans jest dyskusyjny - jako jedyny facet, który musi to zobaczyć, znajduje się w odległości 10 000 mil w Starling City.
Ten sam problem pojawia się w przypadku retrospekcji Deadshot. Widok życia rodzinnego Floyda Lawtona z powodu PTSD to znacząca historia. Biorąc pod uwagę powagę omawianej sytuacji, wydaje się, że ten epizod nie ma większego znaczenia dla sprawy - wsuwając go w nieco zakłopotaną retrospekcję, mającą służyć ostatecznej ofierze Lawtona na końcu. Ale ten pobieżny rzut oka na rodzaj walki, z jaką wielu żołnierzy jest osiodłanych (kiedy wracają do domu z walki), nie służy temu problemowi ani fabule Drużyny Samobójców, jak również zasługuje.
Nagłe odwrócenie Deadshota na temat miłości na polu bitwy jest niczym w porównaniu z krótkotrwałą rywalizacją ze strzałami / atomami. Chociaż wspaniale jest wreszcie zobaczyć, jak Ray Palmer używa swojego super kombinezonu (a my otrzymujemy świetną opinię od Roya o tym, jak fajnie jest, że jakiś facet zrobił super kombinezon), rywalizacja Oliver-Ray sprowadza się do trójkąta miłosnego w najlepszym razie redukcyjny - aw najgorszym stawia Felicity w niepożądanej pozycji bycia przedmiotem do zdobycia.
Wszystkie postacie są znacznie silniejsze od tego, jak zostały przedstawione w tym bez entuzjazmu. Co gorsza, potencjalnie epicki rzut między Oliverem i Rayem zakończył się tym, że kombinezon Atom został wyłączony przez strzałkę w biodro, co po prostu dodało kolejną warstwę do nieznośnej natury tego wszystkiego.
Mimo to, jeśli chodzi o niechlujne epizody, przynajmniej „Suicidal Tendencies” nakryły stół na następny tydzień, gdy Maseo zabija Mayor Castle (Christina Cox), a godzina kończy się z Felicity w jego celowniku. Przy odrobinie szczęścia będzie to ostatnia dygresja, którą strzała zrobi, zanim sezon 3 dobiegnie końca.
Arrow będzie kontynuował w następną środę „Public Enemy” o 20:00 na CW. Sprawdź podgląd poniżej:
