Nowy thriller science fiction Netflix Another Life ma wielki haczyk: Katee Sackhoff wraca w kosmos w serialu telewizyjnym po raz pierwszy od czasu, gdy Starbuck skończyła na Battlestar Galactica . Niestety, atrakcyjność oglądania Sackhoffa po raz kolejny wypełniającego buty stalowego pilota na pokładzie niespokojnego statku w najgłębszych zakątkach kosmosu jest podcięta przez niezdarne kręcenie filmów, pochodne opowiadanie historii i chwiejną przesłankę, która nie idzie szybko. W rezultacie powstaje seria fantastycznych filmów science fiction, która rażąco odbiega od takich o wiele bardziej niezapomnianych filmów gatunku, zwłaszcza Alien i Arrival , zamiast formułować własne znaczące scenariusze, nie mówiąc już o własnej historii.
Kolejne życie rozpoczyna się wraz z przybyciem na Ziemię statku pozaziemskiego. Statek natychmiast tworzy dziwaczną krystaliczną strukturę, w zasadzie odważną ludzkość, aby spróbować się z nią komunikować. Zwykle jest to przedstawiane jako wstrząsające ziemią wydarzenie, coś, co całkowicie zmienia zrozumienie ludzkości dla ich miejsca we wszechświecie. Yet Another Life przedstawia to wydarzenie wraz z całą ceną fanów karnawału podróżującego ustawionego na parkingu opuszczonego Kmartu. Seria, autorstwa twórcy Aarona Martina ( Slashera ), wyraźnie zdaje sobie sprawę z podobieństwa do przylotu i jako taka podejmuje wątpliwą decyzję o podważeniu takich porównań poprzez zastosowanie niektórych efektów specjalnych na poziomie DSQ z początku lat 90., które renderują Statek kosmiczny z paskiem Möbius jest mniej fascynującym początkiem fabuły niż otrzeźwiającym przypomnieniem, że efekty wizualne kosztują.
Więcej: Veronica Mars Recenzja: Odrodzenie Hulu zamienia nastoletniego PI w weterana z twardą skórką
Ograniczenia budżetowe zauważalnie łamią niezbędne zawieszenie niedowierzania Innego Życia niemal na każdym kroku. Główna historia serii podzielona jest na dwie narracje, z których jedna dotyczy Niko Breckenridge Sackhoffa, gdy zabiera zespół głęboko wykwalifikowanych astronautów w kosmos w poszukiwaniu przypuszczalnego punktu początkowego dziwacznego statku kosmicznego. Jednocześnie mąż Niko, Erik Wallace (Justin Chatwin), jest jednym z naukowców odpowiedzialnych za łamanie łamigłówek struktury kosmitów i możliwe, że angażuje się w jakąś komunikację z życiem pozaziemskim.
Seria zmaga się z trwałym rodzajem niejasności, która wykracza poza niepewny zakres jej zarozumiałości. Dotyczy to w szczególności końca historii Chatwin, która obejmuje Erika opiekującego się młodą córką jego i Niko, a jednocześnie walczącą z Harper Glass, blogerem z wiadomościami Alexa Jonesa, granym przez Selmę Blair, która z powodów, które pozostają niejasne, chce przekształcić misję Niko w historię godną skandali. Niewyraźne opowiadanie serialu rozciąga się na przedstawienie samych wydarzeń, gdy Erik kieruje zespołem około czterech naukowców, nadzorowanych przez samotną kobietę, która może, ale nie musi, mieć żadnego autorytetu. Brak jakiejkolwiek formalnej struktury władzy lub hierarchii, w połączeniu ze zbyt zrelaksowaną naturą Erika i jego zespołu (swobodnie wędrują i znikają z pola widzenia, czasem w towarzystwie swojej młodej córki, zanim ruszają po pracy, aby wypić trochę piwa i grać w ciekawostki w lokalnym barze) osłabić wszelkie poczucie pilności związane z pierwszym kontaktem ludzkości z inteligentnym życiem w innym miejscu we wszechświecie.
Ten brak formalności i struktury ma efekt kaskadowy w całej serii, co w połączeniu z zagmatwaną naturą większej opowieści i ambicji thrillera Innego życia , prowadzi do frustrująco amatorskiej produkcji. Ta nieudolność jest szczególnie widoczna w głównym wątku głównego serialu, który ponownie unika jakiegokolwiek lepszego zrozumienia struktur władzy zaangażowanych w samą misję kosmiczną, aby zaangażować się w serię powtarzalnych, godzinnych problemów, które należy rozwiązać, aby zjeść nieruchomość przesyłana strumieniowo przekazana serii przez Netflix.
Podczas gdy tego rodzaju narracja została wykorzystana w ponownym uruchomieniu Netflix w Lost in Space , seria ta przynajmniej zakotwiczyła niekończący się strumień komplikacji w jednym jednoczącym pomyśle, nadając historii większe poczucie celu. Inne życie nie ma takiego sensu celu. Zamiast tego dryfuje między niejasnym celem, aby znaleźć punkt początkowy statku kosmicznego, jednocześnie odwracając uwagę widzów wszystkim, od nieudanego buntu do wirusa z kosmosu po inwazję na pełną skalę przez niewidzialną potworną istotę. Co gorsza, jeden z tych nijakich scenariuszy okazał się snem, co oznacza, że godzina jest mniej więcej całkowitą stratą czasu.
Często tandetna opowieść „ Innego życia ” zaostrza drewniany dialog prowadzony przez cienko zarysowane postacie. W tym przypadku Michelle Vargas Jessiki Camacho chętnie uczestniczy w początkowym buncie przeciwko kierownictwu Niko z niemal zerową motywacją. Po tym, jak bunt zostaje udaremniony, powtarzała fizyczne ataki na kapitana statku bez żadnych konsekwencji dla jej działań, zamiast tego seria utrzymuje ją wokół, jakby pozornie angażowała się w męczące sprzeczki dotyczące zdolności przywódczych Niko. Z wyjątkiem Tylera Hoechlina (Supergirl) reszta załogi składa się głównie z wymiennych postaci, z których większość umiera (jedna z nich w bezpośrednim zerwaniu ze sceną Alien z rozerwaniem skrzyni) lub przypadkowo powoduje problemy zagrażające życiu, które zmusza główny wątek serialu do przeciągnięcia.
Choć Sackhoff powinna była być mile widzianym powrotem do gatunku, który zaowocował jej najbardziej rozpoznawalną rolą, Another Earth to thriller science fiction trzeciej klasy, który marnuje swojego głównego aktora, a także założenia. To jedna rzecz dla serii, aby oddać hołd historiom, które miały na nią wpływ, ale to zupełnie inna rzecz dla tej serii, aby nie przedstawiać żadnych własnych pomysłów na stole.
Kolejne życie transmitowane jest wyłącznie w serwisie Netflix od czwartku, 25 lipca.
