We Are Your Friends to pięknie absurdalna tysiącletnia fantazja niepokoju, tak płytka, ale zaraźliwie chwytliwa jak piosenka EDM.
We Are Your Friends śledzi dwudziestokilkuletniego DJ-a Cole Cartera (Zac Effron), który przemierza Hollywood i dolinę San Fernando Valley w rytm klubowych koncertów, imprez i wspólnych przyjęć sushi z jego trzema chłopcami Masonem (Jonny) Weston), Ollie (Shiloh Fernandez) i Squirrel (Alex Shaffer). Ten rytm zmienia się, gdy Cole wpada na światowej sławy DJ-a EDM Jamesa (Wes Bentley); po udanym przyjęciu oboje nawiązują przyjazną więź mentorską, gdy James próbuje skierować Cole'a w kierunku dźwięków, które stworzą jego niepowtarzalny głos jako muzyka.
Jednak klimat Cole'a nie dotyczy tylko Jamesa - jest prawdopodobnie silniejszy w przypadku dziewczyny Jamesa, Sophie (Emily Ratajkowski), pokrewnego zagubionego ducha, który po prostu próbuje odnaleźć swoją ścieżkę życia. Gdy zbliża się wielki festiwal EDM (a wraz z nim duża szansa na przełom), więzi, które Cole ma ze swoimi przyjaciółmi, mentorem, a ta zakazana dziewczyna grozi rozerwaniem go na strzępy - właśnie wtedy, gdy potrzebuje wszystkiego, aby harmonijnie spłynąć w tę jedną chorą rytm, który zmieni jego życie.
Debiutancki film fabularny Maxa Josepha We Are Your Friends to pięknie absurdalna, tysiącletnia fantazja niepokoju, tak płytka, ale zaraźliwie chwytliwa jak piosenka EDM.
Nawet z dwoma dodatkowymi pisarzami pomagającymi Josephowi w opracowaniu scenariusza, We Are Your Friends okazuje się bałaganem narracyjnym, który, o ironio, gubi się w poszukiwaniu własnego głosu, tonu i ogólnej tożsamości, nigdy go nie znajdując. Sam świat filmu jest absurdalnie dostosowany do hiperrzeczywistości, z najbliższą postacią rodzicielską pozostawioną bez twarzy tuż poza kadrem, a świat Los Angeles zasadniczo ogranicza się do krótkowzrocznej wizji … cóż, zasadniczo tego rodzaju tłumu, którego można się spodziewać na festiwalu EDM.
Tym, co ratuje film przed nieporządkiem związanym ze scenariuszem (i ogólną koncepcją), jest poczucie zabawy i wyobraźni, które Joseph pokazuje w swoim reżyserii, oraz charyzma obsady. Na froncie reżyserskim Joseph pakuje garść wizualnych sztuczek (co prawda wiele z nich zostało przetworzonych z lat 80.), aby stworzyć sekwencje, które biorą pod uwagę koncepcje muzyki elektronicznej, imprez tanecznych lub wywoływanych przez narkotyki cudów i prezentują je w wysoce kreatywne i zabawne sposoby wyświetlania na ekranie. W przeciwnym razie pokazuje wyczucie, kiedy na przemian blokować szerokie ujęcia i kadrować, a także filmować w stylu partyzantki, podążając za dziećmi przez ich szalony świat i styl życia. Sceny z imprez lub dużych koncertów są również odurzająco żywe; jednak autor zdjęć Brett Pawlak (krótkoterminowy 12) utrzymuje na nich klasę robotniczą do tego stopnia, że pot jest prawie namacalny.
Jeśli ten film jest jakąś miarą, Joseph jest znacznie bardziej zaawansowanym gawędziarzem filmowym niż narracyjnym, ponieważ epizodyczny i bezcelowy charakter opowieści skutkuje jednak niezapomnianymi pojedynczymi scenami i sekwencjami, mimo że tkanka łącząca między nimi jest ładna cieniutki. Mimo to przezabawne, śmieszne frazesy, które pojawiają się w czasie klimatycznej narracji głosowej Cole'a, są nieco zrównoważone przez kilka sporadycznych klejnotów dialogu lub przekomarzania, które na pewno będą się wyróżniać.
Zac Efron jest uroczym i sympatycznym wiodącym człowiekiem - na szczęście, ponieważ Cole jest w najlepszym razie postacią o nieokreślonym kształcie, aw najgorszym wypadku rażąco niedogotowanym bohaterem. Cole ma wiele implikacji (bezpośrednie odniesienia do niego, że jest sierotą, porzuceniem itp.) #NBD), ale bardzo mało wyjaśnień, które można wykorzystać do opracowania narracji lub jej tematów. Cole jest zasadniczo pustym listem egzystencjalnego dylematu (jeśli można to nazwać życiem w pogoni za DJ-em na przedmieściach klasy robotniczej), a zamiast dodania znaczącego wypełnienia, film przedstawia śmieszne pomysły, takie jak klucz do osiągnięcia zmieniającego życie sukcesu jest tak banalne, jak wyczerpanie baterii telefonu komórkowego w kluczowym momencie.
Chłopcy z załogi Cole'a są w rzeczywistości znośnymi archetypami „braci”, a Mason Jonny'ego Westona wyróżnia się na tle kradzieży scen. Tymczasem cyniczny weteran DJ Wesa Bentleya prawie w całości posiada swoją część, prawdopodobnie tworząc najbardziej dopracowaną i interesującą postać w filmie. Emily Ratajkowski, modelka, która została modelką, zostaje po raz kolejny wcielona w rolę zakazanego miłośnika owoców (patrz także: Przeminęła dziewczyna, entourage), ale tym razem zmuszona jest zagrać ją jako postać absurdalna z niemal każdego kąt, który nie jest na jej pięknej twarzy. Oglądanie scen, w których ona i Efron próbują związać się z tak zwanymi trudami życia i tysiącletnim niepokojem, jest przezabawnie meta, ale filmowo godne pożałowania jako próba poważnego dramatu.
Jak ten dzieciak z rave'u, który był o wiele za głupkowaty, zanim nadszedł jego ulubiony beat, We Are Your Friends po prostu robi to - z całego serca i bez umysłu - zupełnie nieświadomy (lub nieświadomy), jak absurdalnie może to wyglądać. I tak jak oglądanie tej samej odważnej, ale uzależnionej od narkotyków duszy, wszystko wygląda zabawnie w tej chwili, dopóki nie cofniesz się, by zbadać, co naprawdę widzisz; to wydaje się trochę niechlujne, głupie, a nawet trochę smutne. Ale do cholery, jeśli nie możesz się odwrócić, dopóki dziki taniec w końcu nie zamieni się w prosty rytm, wkrótce zapomnisz. (Gdzieś tam jest żart o EDM dla każdego, kto chce po niego kopać …)
Jesteśmy Twoimi przyjaciółmi ma 96 minut i jest oceniony R za język w całym tekście, używanie narkotyków, treści seksualne i nagość.
Zgadzasz się / nie zgadzasz się z recenzją? Daj nam znać, co myślisz w sekcji komentarzy.
