Większość ludzi prawdopodobnie przynajmniej słyszała nazwiska Tonya Harding i Nancy Kerrigan. Wiele osób przywoła również obiecujące kariery łyżwiarskie, które obie kobiety miały przed brutalnym atakiem na Kerrigan w 1994 r., Który prawie zakończył karierę i nieodwracalnie zepsuł reputację Hardinga. Ten incydent jest teraz tematem nowego filmu biograficznego „ Ja” Tonya, w którym Margot Robbie gra Hardinga, a także Sebastian Stan Stan jako jego mąż, Jeff Gillooly. Allison Janney gra matkę Hardinga, LaVonę Golden, a Caitlin Carver wciela się w rolę Kerrigan. Zwiastun filmu może się pochwalić, że oparty jest na „szalonej prawdziwej historii”, ale czwarta robota Robbie Tonya jest sceptyczna wobec pojęcia prawdy.
Ja, Tonya, opowiadam o niesławnej rywalizacji dwóch łyżwiarzy, ale przyglądam się także życiu Hardinga - jej małżeństwu z Gillooly, jej relacjom z matką i tego, czy wiedziała o napastniku, który został zatrudniony do brutalnego uderzenia prawego kolana Kerrigan z pałką. Relacja prasowa w tamtym czasie była co najmniej intensywna, ale to, co ludzie myślą, że wiedzą (na podstawie doniesień prasowych) i jak naprawdę wyglądało życie Hardinga, to dwie bardzo różne historie.
Najpierw zajmiemy się atakiem na Nancy Kerrigan. Harding i Kerrigan byli rywalami i obaj wspięli się na szczyt świata łyżwiarstwa figurowego z ubogich środowisk. Kerrigan pochodziła z uczciwej, pracowitej rodziny i została przyjęta przez społeczność łyżwiarską i większy świat sportu. Miała oferty sponsorskie, była popularną i lubianą kobietą i była dobrze prezentowana. W latach dziewięćdziesiątych (i można było wybaczyć, że myślenie niewiele się zmieniło) wygląd miał znaczenie. Tymczasem Hardinga wychowała jej alkoholowa, obelżywa matka. Opuściła szkołę w dziesiątej klasie i do 19 roku poślubiła Gillooly - mężczyznę, który był wobec niej obelżywy fizycznie, psychicznie i seksualnie przez cały burzliwy związek.
Zaciekli rywale na torze łyżwiarstwa figurowego, Harding i Kerrigan również byli częścią tego samego zespołu - mianowicie zespołu łyżwiarstwa figurowego w USA, który przygotowywał się do startu na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1994 roku. 6 stycznia 1994 r., Po treningu na lodowisku w Detroit. Kerrigan zeszła z lodu i została uderzona nad prawym kolanem teleskopową pałką. Później okazało się, że atak został przeprowadzony przez mężczyznę o imieniu Shane Stant, który został zatrudniony przez samozwańczego ochroniarza Gillooly i Hardinga, Shawna Eckhardta. Stant została zatrudniona do złamania nogi Kerrigan, co uniemożliwiło jej konkurowanie na olimpiadzie w tym roku, a tym samym utorowała drogę do zdobycia złota przez Hardinga.
Noga Kerrigan nie została złamana, ale musiała wycofać się z Mistrzostw Krajowych, które wygrał Harding. Jednak zanim w końcu rozegrała się olimpiada, została w pełni wyleczona i zdobyła srebrny medal, a Harding zajął tylko ósme miejsce. W tym czasie Harding był przedmiotem intensywnych spekulacji medialnych. Gillooly, Eckhardt i Stant zostali już oskarżeni, a rzekomy udział Hardinga oznaczał, że media bez końca go prześladowały: biwakowanie przed domem, podążanie za nią na Olimpiadę, a nawet holowanie ciężarówki, aby musiała wyjść z domu.
W zamian za zeznanie przeciwko Hardingowi Gillooly zgodził się na przetarg. Służył w więzieniu za udział w ataku, podobnie jak Eckhardt i Stant, ale Harding, aby uniknąć więzienia, przyznał się do winy za spiskowanie, które utrudniło ściganie. Otrzymała trzyletni okres próbny, 500 godzin pracy społecznej i została ukarana grzywną w wysokości 160 000 $. Była także zmuszona do wycofania się ze wszystkich toczących się zawodów i zrezygnowała ze Światowego Stowarzyszenia Łyżwiarstwa Figurowego w USA. Później w tym samym roku USFSA przeprowadziła własne dochodzenie, pozbawiła Hardinga tytułu mistrza w 1994 roku i uniemożliwiła jej dożywotnią karierę jako łyżwiarz lub trener.
Kariera Hardinga nigdy się nie poprawiła, zarówno na lodzie, jak i poza nim, podczas gdy Kerrigan była ukochaną Ameryką przez pewien czas, dopóki nie została przyłapana na wygadywaniu innego zawodnika podczas igrzysk olimpijskich, a następnie, w tym samym roku, wykluczyła Myszkę Miki. Jej złoty wizerunek rodziny został również zepsuty, gdy ujawniono, że jej ojciec zmarł z powodu niewydolności serca po brutalnej walce z bratem Kerrigan, który został później skazany za nieumyślne spowodowanie śmierci.
Opinia publiczna nadal zdecydowanie faworyzowała Kerrigan, ale czy Harding był niesprawiedliwie oczerniany przez media? Jest to coś, co ja, Tonya, zgłębiam dogłębnie, używając dialogu zaczerpniętego z wywiadów z Hardingiem. Chociaż zawsze odmawiano jej udziału w tym incydencie, nadal nie jest jasne, czy Harding wiedział o spisku, zanim do niego doszło. Film koncentruje się na tym, jak Harding znalazła się w sytuacji, w której się znalazła: uwięziona w brutalnym, pozbawionym miłości, obraźliwym małżeństwie, z którego nie byłaby w stanie uciec, nawet gdyby próbowała.
Ja, Tonya, szczegółowo opisuję przemoc, jakiej doświadczył Harding, w tym sposób, w jaki władze ignorowały jej trudną sytuację - zarówno jako dziecko z ręki matki, jak i jako dorosły z rąk Gillooly. Chociaż nie jest możliwe zaakceptowanie jej zachowania w stosunku do jej rywala - o ile rzeczywiście była współudziałem - ja, Tonya, zastanawiam się, dlaczego nikt wcześniej nie pomógł Hardingowi przed tym czasem. Złożyła wiele zakazów przeciwko Gillooly, a władze wiedziały, jak traktowała ją jej matka - a jednak, jak często słyszeliśmy w tym roku, przymknęły oczy. Możesz myśleć, że wiesz wszystko o Tonyi Harding i Nancy Kerrigan, ale tak naprawdę wiesz, co media w tamtym czasie postanowiły ci powiedzieć. Ja, Tonya, opowiadam całą surową, brzydką, brutalną historię i od ciebie zależy, czy podejmiesz decyzję.
Dalej: 10 filmów, na które czekamy: grudzień 2017 r
