Screen Holant Vic Holtreman recenzuje Kaca II
Ach, kontynuacja komedii … po bardzo udanym i zabawnym pierwszym filmie, pytanie brzmi, czy The Hangover Part II jest tak zabawny jak oryginał (któremu przyznaliśmy 4 na 5 gwiazdek). Po prostu przejdę do sedna i odpowiem: Nie, to nie jest, a szkoda, bo nie mogłem się doczekać tego.
Oryginalny film miał ciekawą przesłankę i obsadę, która stanowiła zabawną kombinację osobowości. Mieliśmy Bradleya Coopera jako Phila - łobuzersko przystojny, ale ohydny, z zaangażowaniem i niemal szarpnięciem faceta; Ed Helms jako Stu - nie taki przystojny i bardziej „zwykły facet”, który prawdopodobnie spędzał czas z Philem, ponieważ jest „zabawnym facetem”; oraz Alan, grany przez Zacka Galifianakisa - poważnie upośledzonego społecznie i najwyraźniej bardziej niż nieco upośledzonego umysłowo członka grupy.
Fabuła tutaj jest prawie identyczna z fabułą z pierwszego filmu: Wieczór kawalerski kończy się okropnie, gdy nasz zespół kumpli zostaje odurzony przez jednego z nich. Uznałem ten film, gdy od samego początku pokazuje ujęcia Phila przez telefon z żoną, mówiąc: „to się powtórzyło”. Świetnie, nie tańczmy wokół problemu - nazwijmy to, co to jest: duplikat pierwszego filmu, który właśnie się dzieje w innym miejscu.
Tym razem zamiast w Las Vegas są w Tajlandii - Stu wychodzi za mąż za młodą Tajkę, która jest dla niego absurdalnie zbyt piękna. Jej ojciec nie boi się okazywać swojej pogardy i niechęci do Stu, co jest bardzo słabo rozwiązane pod koniec filmu. Narzeczona (Jamie Chung) ma młodszego brata o imieniu Teddy (Mason Lee), który jest stereotypowym azjatyckim cudownym dzieckiem: w wieku 16 lat kieruje się do Stanford na wykształcenie medyczne i jest wirtuozem gry na wiolonczeli. Alan nie lubi Teddy'ego, ponieważ Stu chce, aby był częścią ich grupy, ponieważ on, no wiesz, brat jego narzeczonej i wszystko inne.
Ta niechęć jest katalizatorem czegoś, co miało być jednym piwem na kilka dni przed ślubem, zamieniając się w 24 godziny utraty pamięci i chaosu. W pierwszym filmie zaginął brat Alana i źródło ich szalonych poszukiwań - tym razem Teddy. Po drodze wpadają na rosyjskich gangsterów, Paula Giamattiego (zawsze przyjemność oglądać na ekranie) jako kolejnego złego faceta, transseksualnych tancerzy go-go, a Ken Jeong jako Mr. Chow, gangster z głosem helowym z pierwszego filmu.
Podczas gdy w pierwszym filmie myślałem, że Galifianakis ukradł film, tutaj jego postać była w większości irytująca - podczas gdy był on blady i tępy w pierwszym filmie, miał ujmującą jakość. Tutaj, z jakiegoś powodu, napisali go jako całkowicie wstrętnego kretyna, co znacznie pogorszyło jego charakter. Wyglądało na to, że teatr Eda Helmsa miał sprawić, że Stu stał się bohaterem filmu „ukraść film”, ale był tak przesadny, że czuł się jakby „samoświadomy” - jakby krzyczał „spójrz na mnie, prawda” t ten EKSTREMALNY !? ”
Podczas gdy Todd Phillips wyreżyserował oba filmy, kontynuacja nie została napisana przez tych samych ludzi, którzy napisali pierwszy. Oryginalny film miał dość prymitywny humor, z pewnymi nieoczekiwanymi i ekstremalnymi fragmentami, i wydaje się, że w tym filmie czuli, że powinni przekraczać granice jeszcze bardziej. Tyle, że nie sprawiło, że film stał się zabawniejszy, po prostu sprawił, że stał się bardziej nieprzyzwoity. I podczas gdy koncepcja, w której Stu w końcu przeciwstawia się ojcu swojej narzeczonej, jest logiczna i sensowna, szczegóły tego, jak sobie poradzili i robiąc to, były przemówieniem absurdalnym.
Czy były jakieś śmiechy? Jasne, ale jeśli nie uważasz, że penisy są naprawdę LOL śmieszne, możesz nie śmiać się bardzo. Z drugiej strony kilka piw przed zobaczeniem tego może sprawić, że będzie zabawniej.
Oto zwiastun gry The Hangover Part II:
-
[głosowanie]
