Ci, którzy śledzą przemysł filmowy z bliska, a nawet od niechcenia, są bez wątpienia świadomi siły, jaką posiada system oceny MPAA: siła, która jest szczególnie skoncentrowana na granicy między PG-13 a R. Wyłączając zyski kasowe z lukratywnego tłumu wczesne nastolatki i dzieci, film z oceną R traci wystarczająco dużo potencjału kasowego, że studia zazwyczaj nalegają, aby ich tytuły o dużym budżecie były ściśle utrzymywane w zakresie PG-13.
Szczególnie bezpośrednim tego przykładem jest trwająca obecnie walka o przeniesienie Deadpoola na duży ekran. Skrypt z oceną R, napisany przez pisarzy Zombieland, Rhetta Reese i Paula Wernicka, został bardzo dobrze przyjęty przez fanów i krytyków po tym, jak wyciekł z sieci. Star Ryan Reynolds jest chętny do rozpoczęcia projektu, podobnie jak reżyser Tim Miller, ale Twentieth Century Fox nadal wstrzymuje się od przyznania zielonego światła, pomimo nalegań Reese i Wernicka, że film można zrobić za około 50 milionów dolarów, aby zwiększyć potencjalna marża zysku.
Biorąc pod uwagę znaczenie granicy między ocenami PG-13 i R, dziwnie jest dowiedzieć się, że filmy „przyjazne rodzinie” mogą być nawet bardziej agresywne niż filmy zarezerwowane dla starszych odbiorców!
Brad Bushman, profesor komunikacji i psychologii na Ohio State University, który wcześniej opublikował znaczącą pracę na temat przemocy w grach wideo i agresji wśród młodzieży, stwierdził w badaniu 945 najbardziej dochodowych filmów, że ilość przemocy na ekranie ma ponad dwukrotnie więcej niż od 1950 roku, a filmy PG-13 pokazują więcej przemocy z użyciem broni niż filmy z oceną R.
Pierwsze z tych odkryć nie jest aż tak zaskakujące, ponieważ filmy stały się bardziej ekstremalne pod wieloma różnymi względami od lat 50. XX wieku (ponieważ zmieniły się poglądy kulturowe na to, co jest dopuszczalne), ale zróżnicowanie trendów między ocenami jest szczególnie interesujące. Na przykład przemoc z użyciem broni w filmach G i PG zmniejszyła się od 1985 r., Aw filmach z oceną R liczba przypadków przemocy z użyciem broni pozostała mniej więcej taka sama. Jednak w filmach PG-13 znacznie wzrosła liczba przypadków przemocy z użyciem broni, do tego stopnia, że w ostatnich latach faktycznie przewyższyła liczbę filmów z oceną R.
Podczas gdy reakcja na szarpnięcie kolana w badaniu może polegać na tworzeniu powiązań między strzelaninami na ekranie a rzeczywistą przemocą z użyciem broni palnej, ważne jest, aby pamiętać, że statystyki krajowe nie wykazują żadnej korelacji, która by to poparła. W rzeczywistości od wczesnych lat 90. XX w. Odnotowuje się stały spadek przemocy wśród młodzieży amerykańskiej i przestępstw związanych z bronią; aresztowania za przestępstwa z użyciem przemocy wśród młodych ludzi są obecnie najniższe od 32 lat. Niemniej Bushman kończy swoje badanie twierdzeniem, że oglądanie przemocy na ekranie może zwiększyć rzeczywistą agresję wśród młodzieży.
Badanie to również ponownie otwiera bardzo interesujące pytanie o sposób oceniania filmów przez MPAA oraz niektóre podwójne standardy istniejące w systemie ocen. Na przykład przemoc jest znacznie mniej tabu niż seks, a zarówno seks, jak i przemoc istnieją na szeroką, mylącą i rozgałęzioną skalę między tym, co jest uważane za obraźliwe, a co nie. Bardzo skryty i zdaniem niektórych filmowców nieuczciwie stronniczy system MPAA był przedmiotem filmu dokumentalnego z 2006 roku zatytułowanego Ten film nie został jeszcze oceniony, który ujawnił niektóre absurdy i sprzeczności w sposobie oceniania filmów.
W przypadku przemocy w filmach wydaje się, że przemocy z bronią łatwiej po prostu uciec. Najbardziej bezpośrednią przyczyną tego jest bliskość; twórcy filmowi mogą pokazywać tylu złoczyńców, jak tylko im się podoba, pod warunkiem, że kamera nigdy nie zbliży się wystarczająco blisko, by zobaczyć białka ich oczu (a ściślej czerwień krwi). Natomiast postać, której odcięto palec w horrorze, może nie być tak śmiercionośnym aktem, ale jest znacznie bardziej makabryczna. Przede wszystkim wyniki te pokazują, że przemoc się sprzedaje, nawet jeśli musi znaleźć luki w systemie ocen, aby dotrzeć do swoich odbiorców.
Badanie Bushmana jest ciekawym spojrzeniem na to, jak zmieniły się filmy na przestrzeni lat i jak przemoc na ekranie jest oceniana przez MPAA, ale rozczarowuje fakt, że znaczna część artykułu składa się z prób stworzenia powiązania z przemocą w świecie rzeczywistym w oparciu o niewiele więcej niż anegdotyczne dowody (na przykład akapit wprowadzający, cytuje strzelanie Mrocznego Rycerza przez Jamesa Holmesa w Aurorze w zeszłym roku) i wcześniejsze badania laboratoryjne agresji, które nie mają zewnętrznej ważności. Jeśli zwiększona przemoc wśród broni w filmach doprowadziła do ogólnego wzrostu przemocy i agresji wśród młodzieży, to dlaczego nie pojawia się na radarze?
_________________
