W 2005 roku, w wieku 27 lat, John Green (znany z pisania powieści YA The Fault in Our Stars and Paper Towns) opublikował swoją pierwszą powieść: Looking For Alaska. Ta książka opowiada historię chłopca, który szuka swojej „wielkiej być może” w szkole z internatem w Alabamie i zakochuje się w tajemniczej dziewczynie o imieniu Alaska. Choć przez lata ta historia była prawie wielokrotnie pokazywana, musiała stawić czoła poważnym niepowodzeniom, aż w końcu w październiku 2019 r. Miała swoją premierę w ośmiu odcinkach o Hulu.
Chociaż Looking For Alaska nie jest w żadnym razie idealne, ponieważ adaptacja książek do ekranu może być trudna do dostosowania - szczególnie dla fanów nostalgicznych książek - seria miała wiele mocnych stron. Przyjrzymy się temu, co według niektórych widzów serial można było wykonać lepiej, a także tym, co sprawiło, że był świetny.
Oto pięć rzeczy, które poprawiła mała adaptacja gry Looking For Alaska i pięć rzeczy, które mogłaby poprawić.
10 PRAWO: Obsada
Zaczynając od pozytywów, Looking For Alaska zawiera silną obsadę młodych aktorów. Zamiast występować pod postacią dwudziestoparoletnich wykonawców w roli nastolatków, reżyserzy castingu mieli prawdziwych nastolatków i wczesnych dwudziestokilkulatków grających nastoletnie role. To był dobry telefon.
Nastolatki były różnorodne, fascynujące i naprawdę połączyły się z postaciami, w które grali. Ostatni z tych punktów pomógł fakt, że żaden z aktorów nie jest zbyt popularny, co oznacza, że żaden z nich nie stał się już synonimem innej roli.
9 ŹLE: Tempo
W przeciwieństwie do innych adaptacji Green-a-booka, Looking For Alaska dostało zestaw ośmiu 50-minutowych odcinków. Dzięki temu cała seria trwała ponad 7 godzin, podczas gdy przeciętny czytelnik przejrzałby książkę w około 4.
Jasne, dodatkowy czas dał twórcom więcej czasu na odkrywanie postaci. To powiedziawszy, spowodowało również, że pierwsza część serii była nieco wciągnięta. Nagle bardzo ważna druga część historii, „Po”, została wrzucona w kilka ostatnich odcinków. Nie było to najgorsze tempo, ale zdecydowanie potoczyło się inaczej.
8 PRAWO: Opracowane historie postaci
Tak, program był dłuższy niż powinien. Jednak, jak wspomnieliśmy, pozwoliło to bohaterom uzyskać bogatszą historię. Przede wszystkim życie pułkownika jest głębiej zbadane i rozszerzone, podobnie jak punkty widzenia Orła, Jake'a, Lary i dr Hyde'a.
Mimo, że rozwój Takumi był niestety brakujący, a historia Orła była trochę niezgrabna i niezręczna, nadal cieszyliśmy się, że wiele postaci zyskało kilka warstw głębi. Wyjaśniało rzeczy, których nie wyjaśniono w książce, takie jak przypadkowe wybuchy gniewu pułkownika i przywiązanie Lary do Pudge.
7 ŹLE: Słabe osobowości
Chociaż każda postać ma historię, ich osobowości wypadły bardziej jak zbiór okoliczności. Alaska była tajemnicza, ranna i lekkomyślna, ponieważ jej ojciec obwiniał ją za zabicie matki. Albo z drugiej strony Pudge był beznadziejny, ale fascynował go Alaska, ponieważ dorastał pod nudnymi i ostrożnymi rodzicami.
Takie przyczyny i skutki są ważne dla rozwijania historii i definiowania postaci, ale okoliczności nie powinny być jedyną rzeczą, która określa, kim jest postać. Potrzebowali więcej zainteresowań i celów poza graniem w figle, szukaniem ostatecznego sensu życia i bycia dobrze czytanym.
6 PRAWO: Punkt widzenia Alaski
Spektakl nie mógłby rozwinąć innych bohaterów bez lepszego spojrzenia na Alaskę.
Choć czasami ma postać Manic Pixie Dream Girl, którą projektu Pudge na nią rzutuje, wygląda na bardziej prawdziwą osobę. Widzimy ciche chwile bez Pudge w pobliżu. Na przykład możemy być świadkami dokuczania Alasce w kampusie i jej radzenia sobie z byciem wyrzutkiem. Potem, gdy tylko zostaje z gangiem, zakłada zwykły lekkomyślny i wspaniały front.
5 ŹLE: Talky Dialog
Powszechna skarga tej serii ma formę dialogu. Alaska często wchodzi do Pudge z jej mrocznymi, kontemplacyjnymi poglądami na świat. Dr Hyde opowiada długą, krętą historię o byłym płomieniu, który zginął na AIDS. Lara opowiada o trudnym przeprowadzce swojej rodziny z Rumunii do Stanów Zjednoczonych. Jak wspomnieliśmy, te rozszerzone historie są świetne, ale także przesadzone.
Ważniejsze jest pokazywanie historii widzom niż opowiadanie. I chociaż postacie wciąż mają miejsce, by postacie mogły się uspokoić i opowiedzieć historię, zdecydowanie zdarzały się momenty, gdy dialog stawał się kwiecisty lub przeciągany w sposób, który w rzeczywistości nie jest naturalny.
4 PRAWO: Ścieżka dźwiękowa
Poszukiwanie Alaski ma miejsce w 2000 roku. Chociaż w odzieży można zauważyć niewielkie różnice, a brak wpływu w mediach społecznościowych był również głośny, nie było wielu innych sposobów udostępniania tego okresu widzom. To powiedziawszy, wyróżniał się jeden element czasowy - ścieżka dźwiękowa.
Widzów natychmiast wita „All These Things That I Done” z przebojowego albumu The Killers z 2004 roku, Hot Fuss. Później otrzymujemy inne piosenki będące synonimem czasów The White Stripes, The Strokes, Outkast, Coldplay i Kelly Clarkson.
Punkty bonusowe za tę nastrojową okładkę Death Cab For Cutie „I Will Follow You Into The Dark”.
3 ŹLE: Niejednoznaczne zakończenie
Ci, którzy czytali książkę, byli przygotowani na zakończenie, które nie odpowiadało na wszystkie pytania, a twórcy serialu ostrzegali nas, że miniseriale telewizyjne tego nie zmieniają.
Jednak niektórzy ludzie, którzy oglądali tylko ekran i nie czytali książki, liczyli na bardziej rozstrzygające zakończenie. Chociaż byliśmy zadowoleni z zakończenia serii, niektórzy ludzie liczyli na bardziej solidne zakończenie.
Trudno w to wejść nie psując zbyt wiele, ale jeśli nie oglądałeś serialu, po prostu ostrzegaj, że zakończenie jest otwarte.
2 PRAWO: Prawdziwe tematy
Program nie boi się zagłębiać w rzeczy, z którymi nastolatki borykały się w przeszłości i do dziś.
Chociaż nigdy nie jest to bezpośrednio omówione w książce, mocno sugeruje, że Alaska radzi sobie z depresją. Serial telewizyjny stale się rozwija, co jest niezwykle ważne - szczególnie w kulturze, w której uświadomiono sobie, jak ważne jest zdrowie psychiczne. Rozmowa musi się rozwinąć, a program próbuje stworzyć to otwarcie.
Kolejnym tematem poruszanym przez program jest przywilej. Pokazuje, jak pułkownik musiał ciężko pracować, aby dostać się do szkoły z internatem i pozostać w niej, oraz jak jeśli ta szansa zostanie mu odebrana, nie będzie miał wiele do czego. To nie jest jego wina, a program to wyjaśnia.
1 ŹLE: Jest inaczej
Być może uznanie tego za „złe” jest trochę surowe i nie mówimy specjalnie, że jest to zła rzecz. Po prostu fani książki, którzy czekali czternaście lat na Looking For Alaska, aby uzyskać adaptację ekranu, mogą być tym zaskoczeni.
Czasami czytelnikom trudno jest połączyć ekranowe adaptacje swoich ulubionych powieści. W końcu może wydawać się dziwne, gdy książka pokazuje się na ekranie inaczej niż na papierze.
Niemniej jednak Looking For Alaska to solidna adaptacja. Ważne jest, aby namiętni fani książek byli gotowi oddzielić swoje wrażenia od książki z 2005 roku od miniserialu Hulu 2019.
