Recenzja Screen Rant's Roth Cornet Jestem numerem cztery
I Am Number Four to połączenie każdego możliwego pułapki zarówno dla samców, jak i samic nastoletnich zwierząt. Nawiązując do tematycznych i wizualnych odniesień do klasycznych romantycznych nastrojów dla nastolatków, takich jak Rebel bez przyczyny i współczesnego zjawiska młodej miłości The Twilight Saga, a także do trzeciego aktu akcji Michaela Baya, jestem bezwstydnie chwytany za każdy ostatni liść na drzewie pieniędzy filmów młodych dorosłych.
Opierając się na szablonie science fiction (zamiast zjawisk paranormalnych) jako tle opowieści, film próbuje odwołać się do chłopców i odróżnić się od popularnych romansów tworzonych dla dziewcząt, takich jak The Vampire Diaries i, oczywiście wspomniany Zmierzch. Choć film wykorzystuje pewne romantyczne wyobrażenia z gatunku paranormalnego - na przykład biologicznie wymuszoną wierność doskonale skonstruowanych mężczyzn.
Jestem numerem cztery opowiada historię numer 4 / John Smith, czwarte z dziewięciu obcych dzieci, które zostały zmuszone do ucieczki z rodzinnej planety Lorien po tym, jak została brutalnie spustoszona przez złych (i niestety nieatrakcyjnych) Mogadorian. Oto pierwsza lekcja moralna filmu skierowana do młodzieży świata: źli ludzie = brzydcy, dobrzy ludzie = Abercrombie i Fitch, nie wymaga zgadywania.
„Mogs” muszą zabić każde z dziewięciorga dzieci w kolejności numerycznej (z dowolnych powodów), zanim dzieci będą mogły manifestować swoje „dziedzictwo” (supermoce) i wykorzystać je do powstrzymania próby Mogs przejęcia Ziemi (wrogie przejęcie która jest podejmowana po raz kolejny z powodów, które wydają się być arbitralne). Można by pomyśleć, że Mogs będą rozkoszować się ich niedawnym podbojem Lorien, ale nie.
Number Four / John Smith grany przez Alexa Pettyfera - prawdziwie jednego z najwspanialszych młodych mężczyzn, jakie kiedykolwiek stworzyli Wyspy Brytyjskie - wybrał ten moment, by przejąć swoją niezależność od swojego mentora / obrońcy Henri, granego przez Timothy Olyphant. Zagrożenie immanentną śmiercią, zniszczeniem drugiej planety i niespełnieniem obietnicy jego przeznaczenia, wydaje się być niewystarczającą motywacją dla Johna, aby zniechęcić słodką dziewczynę do robienia zdjęć (wielokrotnie) i publikowania ich na swojej stronie internetowej dla wszystkich świat (i Mogadorianie) do zobaczenia.
Błąd migawki jest niedawnym członkiem części z zewnątrz populacji licealnej. Sarah, grana przez Diannę Agron z Glee, nie jest jednak zwykłym kujonem. Nie, ona jest pożądaną artystką cheerleaderką, która stała się jego twórcą, która jest zbyt głęboka, aby powierzchowność liceum (jak jej postać z Glee). Jest nawet wyposażona w szereg 35-milimetrowych aparatów fotograficznych, za pomocą których można sfotografować jej przeklęte portrety, dzianinową czapkę, która pokazuje jej doskonałe wyczucie podmiejskiego bohemu i perfekcyjnego piękna - abyśmy nie zapomnieli o tym, co jest naprawdę ważne (zapoznaj się z lekcją Numer 4 jeden dla młodzieży).
Sarah ma kaca po dniach spędzonych z „in” tłumem w postaci nadgorliwego byłego chłopaka. Zgadnij, w jaki sport on gra? Wskazówka, to nie jest łyżwiarstwo figurowe. Nie pozostawiając bezbłędnego banału - to piłka nożna. Oczywiście on i jego gang stereotypowych gomb na środkowym zachodzie nękają szkolnego maniaka, który nasz szarmancki numer cztery (szokująco) bierze na siebie obronę.
Sam (Callan McAuliffe), maniak, o którym mowa, nieustannie droczy się z powodu wiary ojca i odkrycia gatunku obcych Lorien. Czwórka szybko zaprzyjaźnia się z Samem (maniakiem) i zakochuje się w Sarah (spokojnej seksualnie) dzięki magii montażu filmu. Oparta na upływającej historii miłosnej jest biologicznym imperatywem Four (wspomnianym wcześniej), aby kochać jedną i jedyną kobietę na zawsze … Wygląda na to, że nie wystarczy już się zakochać - teraz romans musi gwarantować długo i szczęśliwie poprzez genetyczne uwięzienie chłopca. „Lorien nie kocha tak jak ludzi” - widzicie. Najwyraźniej jest to kość rzucana młodym dorosłym dziewczętom na widowni, które w przeciwnym razie mogłyby być nieco zaniepokojone podążaniem za głosem serca do kosmitów Armageddon.
Dla chłopców jest druga cudowna blond postać kobieca - gorąca dziewczyna, która kopie szalony tyłek „Mog” i siada na motocyklu (tak). Six, grany przez skwierczącą Teresę Palmer (Lorien albo nie stworzył nieatrakcyjnych ludzi, albo nie pozwolił im przetrwać globalnej apokalipsy), podąża za Czwórką i „Mogsem”, próbując doprowadzić walkę do złoczyńców. Na szczęście Six przybywa w samą porę na najbardziej ekscytującą część filmu, naprawdę dobrze skonstruowaną i zabawną sekwencję akcji końcowej, w której w prawdziwie nastoletnim stylu fantasy liceum jest zniszczone, a całe boisko do piłki nożnej jest zniszczone. Wskaż napisy końcowe.
Pomimo absurdalnie zmanipulowanej struktury opowieści młodzi aktorzy zapewniają doskonałe występy. Są zaangażowani w swoje role i być może są jedynymi osobami zaangażowanymi w produkcję (oprócz reżysera DJ Caruso), którzy szczerze inwestują w projekt. Film jest dobrze wykonany w sensie dobrego ujęcia, z przeważnie dobrze wykonanymi efektami i mocnymi sekwencjami akcji, jak wspomniano.
Prawdziwy problem z I Am Number Four polega na tym, że tak oczywiste jest to, że jest panderski. Filmy są niewiarygodnie trudne do zrobienia i ogólnie jest wiele rzeczy, które można wybaczyć w obliczu tego, co oferuje film: proste bawienie się, śmiech i / lub śmiałe podejście, którego inni nie przyjmują. Niektórzy twierdzą, że nie jestem numerem czwartym dla dorosłych, aby wyjaśnić i usprawiedliwić jego wady. Jednak największą słabością tego filmu jest jego jawna i nieszczera chęć obejrzenia grupy docelowej młodych dorosłych.
Biorąc pod uwagę możliwość stworzenia (w pewnym sensie) historii o dojrzewaniu, twórcy filmu nie wybrali Stand By Me, ET, ani nawet wyjątkowego i angażującego obcego romansu, takiego jak Starman (który twórcy filmu wyraźnie odniesienie). Nie, w tym projekcie nie ma pasji, nie ma serca i mało szczera inwestycja w historię ze strony twórców. Jest to jedynie motywowana finansowo próba nakarmienia łyżeczką porzuconych pomysłów ze źle skonstruowanych źródeł do imponującej publiczności, której ci twórcy są winni więcej.
Producenci Steven Spielberg i Michael Bay wynajęli partnerów do pisania Smallville, Alfreda Gougha i Milesa Millara, do pracy nad scenariuszem, wspólnie z autorami serii książek I Am Number Four Jobie Hughes i kontrowersyjnym autorem książki Million Little Pieces James Frey, piszącym pod pseudonimem Pittacus Lore. (Uwaga dodatkowa: Pittacus Lore jest postacią, która odgrywa znaczącą rolę w serii książek, ale nie pojawia się w filmie.) Innymi słowy, scenarzyści Gough i Millar współpracowali z Hughes i Frey, aby stworzyć jednolitą wersję książki i filmu, przy czym każdy z nich informuje siebie nawzajem, zamiast adaptować film z książki, która została stworzona organicznie, z myślą przede wszystkim o historii.
W każdym biznesie naturalne jest, że w jakiś sposób modeluje lub naśladuje formułę odnoszącą sukcesy dla innych. W tym filmie czuje się jednak trochę, jak grupa inwestorów zebrała się i otworzyła łańcuch „MacDougals” w nadziei, że przynajmniej część populacji albo pomyli go z McDonaldsem, albo nie obchodzi go, że to pukanie - tak długo, jak długo otrzymywali infuzję produktów spożywczych o wysokiej zawartości tłuszczu i soli. Oryginał w najlepszym wypadku nie zawiera składników odżywczych, aw najgorszym jest szkodliwy; kopia nie ma pożywienia, wyobraźni i uczciwości.
Być może najbardziej rozczarowującym aspektem tego filmu jest to, że prawdopodobnie zadziała. Prognozy kasowe wskazują, że jestem numerem czwartym, który wygra jako najlepiej zarabiający film w weekend otwarcia - wyczyn, który obiecuje nam znacznie więcej tego samego kina pustego i pochodnego w nadchodzących latach.
Sprawdź zwiastun filmu „Jestem numerem cztery”:
httpv: //www.youtube.com/watch? v = oP6zhpST3Ro
-
[głosowanie]
