Recenzja Eddie the Eagle

Eddie the Eagle to lekka i głęboko inspirująca opowieść o gorszych wynikach - z uroczymi występami Hugh Jackmana i Tarona Egertona.

Urocze i zdeterminowane dziecko, Eddie Edwards (Taron Egerton) ma obsesję na punkcie sportów olimpijskich - pomimo braku własnych umiejętności sportowych. Aby spełnić swoje marzenie o rywalizacji jako olimpijczyk w Wielkiej Brytanii, skromny entuzjasta sportu podwoił swój trening - pracując ciężej i z większym entuzjazmem niż jego rywale. Ku zaskoczeniu rodziców determinacja Eddiego opłaciła się: nadzieja olimpijska stała się uznanym narciarzem zjazdowym - nawet pobijając wiele lokalnych rekordów. Jednak niekonwencjonalna osobowość i wygląd Eddiego wzbudziły obawy priggijskich brytyjskich urzędników olimpijskich - i został zwolniony z drużyny narciarskiej zjazdowej z 1988 roku (na rzecz sportowców z nieodłącznym „materiałem olimpijskim”).

Zamiast pozwolić, by jego olimpijskie marzenie się rozwaliło, Eddie zaczął trenować jako skoczek narciarski - w nadziei, że weźmie udział w igrzyskach w 1988 roku jako jedyny brytyjski skoczek. Dzięki przestarzałym wytycznym dotyczącym kwalifikacji, które nie były aktualizowane od ponad 50 lat, a także żadnym innym brytyjskim sportowcom ubiegającym się o miejsce na skoki narciarskie, Eddie postanowił spełnić minimalne wymagania - i zostać Olimpijczykiem. Jednak po drodze Eddie zaprzyjaźnia się z byłym mistrzem skoków narciarskich, Bronsonem Peary Hugh Jackmanem, który rzuca wyzwanie aspirującemu sportowcowi, aby wyznaczył sobie jeszcze wyższy cel: nie chodź tylko na Olimpiadę, daj z siebie wszystko .

Oparty na prawdziwej historii, Eddie Eagle jest lekką i głęboko inspirującą opowieścią o gorszych wynikach - z uroczymi występami Hugh Jackmana i Tarona Egertona. Aktor, który został reżyserem, Dexter Fletcher, śledzi mnóstwo znanych biograficznych bitów w swoich dramatycznych skokach narciarskich, ale unikatowych tematach, uroczym bohaterze i sprytnych filmach (wraz z kapryśną partyturą retro Gary'ego Barlowa), pomaga Eddiemu Orłowi latać wyższe niż podobne historie o czarnych koniach. To powiedziawszy, Fletcher opiera się na dziwactwie za przedstawienie podróży Eddiego na igrzyska olimpijskie, często kosztem faktów historycznych - co oznacza, że niektórzy filmowcy będą mniej pod wrażeniem żartobliwego tonu filmu.

W rzeczywistości, Eddie Eagle jest bardziej fikcyjną alegorią niż realistyczny docudram - a twórca filmowy, a także prawdziwa gwiazda filmu, jasno wiedzieli, że podjęto wiele swobód, aby uchwycić ducha Eddiego historia w jakości filmu. W tym celu podstawowa fabuła została uproszczona i przerobiona, na tyle, że niektórzy widzowie mogą poczuć się oszukani, gdy później oddzielą fakt od fikcji. Niemniej zmiany służą centralnej części filmu - opowieści o pokonywaniu przeciwności losu, stawianiu czoła lękom i inspirowaniu innych do przełamywania niepewności i narzuconych ograniczeń.

Jeśli chodzi o zdjęcia, tło skoczni narciarskiej daje możliwość gry Fletcherowi. Oprócz smaków z lat osiemdziesiątych (i neonowych kurtek Campri) reżyser w pełni wykorzystuje przejmujący kontrast między szybkimi skokami i szybkami grawitacyjnymi, które sprawiają, że skoki narciarskie są tak ekscytujące do oglądania. Jak każdy dobry biops olimpijski, Eddie Eagle to święto sportu i sportu - takie, które powinno dać widzom lepsze zrozumienie (i uznanie) skoczków narciarskich, przeszłości i teraźniejszości. Fletcherowi udaje się przekazać zarówno niebezpieczeństwo, jak i wdzięk związane z tym sportem - jednocześnie umieszczając widzów między oczami Eddiego podczas kilku jego najbardziej kultowych skoków.

W koordynacji z porywającym scenariuszem (autorstwa Seana Macaulaya i Simona Keltona) i szybkimi ujęciami szybującego „Orła”, występ Tarona Egertona zapewnia, że Eddie jest niuansowym (choć osobliwym) bohaterem, a nie kreskówkową komedią. Mniej przemyślana realizacja mogłaby przedstawiać Eddiego jako niezręcznego wyrzutka, który pomimo swoich dziwactw udaje się oprzeć oczekiwaniom i konwencjom społecznym. Jednak dzięki Egertonowi, który nasyca ekscentrycznego skoczka narciarskiego ujmującą niewinnością i stwardniałym pragnieniem chwały, Fletcher może przedstawić przekonujący świat, w którym Eddie inspiruje codziennych ludzi z bliska i daleka, nie tylko fanów sportu i jego trenera, aby gonili za swoimi marzeniami. Podobnie jak w przypadku większego filmu, bezczelna interpretacja manieryzmu Eddiego przez Egertona, unikaj malowania Olimpijczyka jako malarza do ciastek; zamiast tego spektakl i pełny film celebrują ekscentryczność Eddiego jako jego największą siłę.

Hugh Jackman jest, co nie dziwi, kradnącym sceny jako amerykański trener Eddiego, Bronson Peary - całkowicie wymyślona postać z własnym emocjonalnym łukiem do nawigacji. Mimo to, mimo że Peary nie ma odpowiednika w świecie rzeczywistym, trener (wspomagany żywym zwrotem z Jackmana) świeci zarówno jako mentor Eddiego, jak i przykład tego, jak wytrwałość i entuzjazm Orła wpłynęły na otaczających go ludzi. Jackman nie jest daleko poza swoją strefą komfortu w tej części, riffując na podobnych szorstkich, ale przyciągających bohaterów z filmografii aktora; jednak Fletcher nadal mądrze wykorzystuje Jackmana w kilku wyróżniających się scenach serca i humoru - w jednej chwili nawet rywalizuje z kultowym sztucznym orgazmem Meg Ryan z When Harry Met Sally.

W gatunku, w którym uhonorowanie postaci historycznej często skutkuje suchym dramatem rozgrywanym z prostą twarzą, Eddie Eagle stanowi zabawną zmianę tempa - pozytywną wiadomość dla marzycieli, zarówno dzieci, jak i dorosłych. Może to być przesadne przedstawienie Eddiego Edwardsa, ale w rezultacie jest tym bardziej intymne - odkładając na bok to, co dokładnie wydarzyło się w latach 1986–1988, aby przekazać to, co uczyniło Eddiego inspiracją. W ten sam sposób, w jaki Eddie ucieleśniał ducha igrzysk, nawet jeśli nie dostał olimpijskiego złota, biografia Fletchera udaje się jako wciągająca przerwa od poważnych historycznych dramatów, nawet jeśli prawdopodobnie nie zdobędzie złota Oscara.