The Boy Review

Chłopiec to bardzo wolne nagranie, które z powodzeniem sprawdza się w narracji, ale nie jest szczególnie przyjemne do oglądania.

Latem 1989 roku 9-letni Ted Henley (Jared Breeze) i jego ojciec John (David Morse) prowadzą Mt. Vista Motel. Mała operacja z mniej niż dziesięcioma pokojami, basenem i świeżą poranną kawą, niegdyś tętniącą życiem górą Mt. Vista Motel (podobnie jak Henleys) popadł w ruinę. Po tym, jak matka Teda ucieka na Florydę z jednym z Mt. Goście Visty, porzucając męża i syna, Ted ma obsesję na punkcie ucieczki do stanu Sunshine - w nadziei na ponowne spotkanie z matką.

Bez przyjaciół, szkoły i nic lepszego do roboty, Ted zaczyna oszczędzać na bilet autobusowy Greyhounda - zarabia dwadzieścia pięć centów za każdy wypadek drogowy, który zeskrobuje z autostrady obok hotelu. Jednak gdy Ted zdaje sobie sprawę, że może szybciej zarabiać pieniądze, wabiąc zwierzęta na drogę, kładąc resztki jedzenia w pobliżu ślepego zakrętu na autostradzie, chorobliwa ciekawość 9-latka, paraliżująca izolacja i desperacja ucieczki eskalują - śmiertelnie konsekwencje.

Napisany i wyreżyserowany przez Craiga Williama Macneilla na podstawie powieści Claya McLeoda Chapmana, współpracownika (i drugiego scenarzysty), The Boy to niepokojące spojrzenie na nieprawidłowy rozwój dziecka. Bardziej introspektywny dramat postaci niż niezależny film slasherowy. Macneill stworzył zimne i przerażające spojrzenie na dorastanie w paraliżującej izolacji (a następnie rosnącą obsesję chłopca na punkcie śmierci). W tym celu Macneill i Chapman odnoszą sukcesy.

Chłopiec jest zdolnym studium postaci, z subtelnymi zmianami i niuansami, przedstawiające niepokojącą i wiarygodną historię kłopotliwego dzieciaka; jednak nie jest to film, który zwykli filmowcy, a nawet większość fanów horrorów mogą się cieszyć (lub trzeba zobaczyć). Zamiast tego The Boy to bardzo powolne nagranie, które z powodzeniem działa w oparciu o narrację, ale nie jest szczególnie przyjemne do oglądania.

Wszystkie elementy są gotowe, by Macneill odniósł sukces, ale z powodu ścisłego przestrzegania przez film częściowo realistycznego socjopatycznego zejścia (wykreślonego poprzez metodyczną serię przewidywalnych eskalacji), Chłopiec nie jest szczególnie pomysłowy jako filmowe doświadczenie - i większość filmowcy z dużym wyprzedzeniem przewidują wiele większych akcji fabularnych filmu. Ted zachowuje się szokująco, a The Boy ma kilka naprawdę brutalnych chwil, ale łuk Teda to dość sucha podróż, która toczy się przez „podręcznikowe” etapy psychopatii. Dla widzów, którzy są zainteresowani tą podróżą i ponurym tonem filmu, Macneill stworzył przekonujące, intymne i nieco relatywne zejście w szaleństwo - odnosząc więcej sukcesów w przedstawianiu historii, niż w rzeczywistości.

Tytułowy chłopiec jest wcielany przez Jareda Breeze'a (który pojawia się również w nadchodzącej komedii zombie-kid Cooties) - a młodemu aktorowi udaje się przekazać wiarygodną mieszankę psychopatycznych czerwonych flag: inteligencji, uroku, nudy i agresji, między innymi. Chociaż Ted jest główną postacią w Chłopcu, Breeze nie musi nosić filmu, a zamiast tego jest lustrem dla pozbawionych emocji dorosłych wokół niego - odzwierciedlając, jak rozpacz i egoizm u innych prowadzi do załamania Teda. Mimo to, nawet gdy Chłopak mocno opiera się na wsparciu członków obsady, aby posunąć naprzód historię, Breeze nadal wstrzykuje Tedowi chłód (i puste spojrzenie), co sugeruje uśpioną, choć sympatyczną, wściekłość czekającą na podniecenie.

Oprócz kilku mniejszych pobocznych graczy, Breeze jest otoczony przez Morse'a i Rainna Wilsona (jako tajemniczy mieszkaniec motelu William Colby). Morse oferuje wielowarstwowy występ w roli Johna Henleya - nieszczęśliwego ojca, który, starając się utrzymać wszystko razem dla swojego syna, zupełnie nie widzi, że Ted przekształca się w niebezpiecznego i niestabilnego potwora. John potulna, ale uparta desperacja, by utrzymać Mt. Motel Vista jest zestawiony z Colby, włóczęgą w średnim wieku, który staje się ulotną postacią ojca dla Teda. Chłopiec daje Wilsonowi możliwość dalszej dywersyfikacji jego filmografii, przerywając od komedii, aby przetestować w poważniejszej roli, a Colby jest (bez wątpienia) najbardziej intrygującą postacią w filmie Macneilla.

To powiedziawszy, Colby jest również najlepszym przykładem tego, w którym The Boy się nie udaje. Macneill przedstawia historie poboczne, które w ostatecznym akcie po prostu nie wypłacają wartościowych dywidend. W szczególności łuk Colby'ego odchodzi od inteligentnego dramatu postaci, z możliwością wglądu w Teda, i zamiast tego staje się trybikiem w zamętowanej (choć niepokojącej) fabule Chłopca. Podczas gdy pierwsze dwie trzecie filmu jest wypełnione mrożącymi krew w żyłach zdjęciami, a także niewygodnymi i nieporządnymi chwilami z prawdziwego życia, kulminacja jest zaskakująco czysta (i prosta) - odtwarzana w celu niedozwolonej reakcji, a nie ożywionej dynamiki postaci.

Zwykli filmowcy lub miłośnicy horrorów szukający przerażającego lub upiornego filmu przekonają się, że Chłopiec jest powolną i niezapomnianą historią o początku psychopatii. Czasami Macneill z przyjemnością przedstawia Teda jako coś więcej niż bezdusznego złoczyńcę, ale przez większość czasu filmowiec nasyca Chłopca dostateczną subtelnością i niuansami, aby zapewnić prowokujące oglądanie niezależnej festiwalowej publiczności. W tym sensie Macneillowi udaje się przede wszystkim zrealizować wizję artystyczną - nawet jeśli ta wizja nie będzie dla większości widzów smaczna.