Pomimo okazji do zapoznania się z wieloma historiami dotyczącymi rządowych nadużyć, korupcji i niemoralności, Boss nigdy nie wydaje się zainteresowany zbytnim oddaleniem się od swojego głównego pomysłu, że człowiek u władzy tracący rozum jest w jakiś sposób bardziej atrakcyjną drogą. Mimo to, w obronie serialu, dolegliwość niszcząca burmistrza Toma Kane'a (Kelsey Grammer) została w większości zaniżona, a do tej pory czasami nawet wzruszająco obserwowana. Teraz, gdy sezon 2 zbliża się do połowy, serial decyduje o wszystkim, co może wyjść za okno, i wypuszcza się z odcinka trafnie zatytułowanego „Mania”.
Istnieje kilka kluczowych problemów domagających się uwagi w czasie wykonywania odcinka, które, choć konsekwentne w pewnym sensie, ostatecznie podważają skuteczność tego, co seria desperacko ma nadzieję się komunikować, a wynik kończy się zwiększeniem niektórych lubieżnych i lubieżnych tendencji Bossa do Chodzi o to, żeby ich rozśmieszyć. Atrakcyjność przedstawiania na ekranie chorób psychicznych lub zwyrodnieniowych zaburzeń mózgu została szeroko udokumentowana - wystarczy spojrzeć na dawnych laureatów Oscarów, a zobaczysz, dlaczego pisarze, aktorzy i reżyserzy tak chętnie prezentują swoją wizję tej choroby na ekranie. W pewnym momencie - a zwłaszcza w przypadku serialu telewizyjnego - jeśli wzloty i upadki nie są zarządzane za pomocą jakiejś fascynującej historii buforowej, wtedy to, co pozostało, zaczyna szybko się rozrzedzać.
Trzeba przyznać, że Boss próbuje; biznes Lennox Gardens przeszedł od trudnej sytuacji do wojny na zawsze w odcinku, ale duszenie kontrahentów w odwecie za postawienie najniższej oferty jest tylko tak zniewalające - a kabel płatniczy został wypełniony takimi niegodziwymi elementami historii, ponieważ koniec lat 90. A rozgwieżdżona gwiazda kochanki między uzależnioną od narkotyków Emmą (Hannah Ware) i jej chłopakiem zajmującym się narkotykami Dariusem (Rotimi) tak naprawdę nigdzie się nie dzieje - poza tym pomysł, że Emma zostanie zamknięta w domu z rodzicami, których nie znosi jest o wiele bardziej interesującym kątem dla serii, ale poza kilkoma zwięzłymi słowami i nieprzyjemną rozmową przy obiedzie, która najwyraźniej nie ujęła pisarzy serialu.
„Mania” zaczyna się dość interesująco: Kane zadaje potężny cios tym, którzy nie zagraliby piłką w ramach jednego prostego projektu i ma zarzuty korupcyjne skierowane przeciwko kilku przywódcom związkowym, radnym i szefom okręgów. Natychmiastowy efekt polega na tym, że wszyscy zaczynają kwestionować czas Kane'a i zastanawiają się, co dokładnie ma nadzieję osiągnąć w ten sposób. Mona Fredricks (Sanaa Lathan) i Ian Todd (Jonathan Groff) również zastanawiają się, co Kane ma nadzieję osiągnąć, ale mimo ciągłego bicia głowy wydają się być na tej samej stronie - przynajmniej jeśli chodzi o pomysł służenia burmistrzowi.
Tymczasem Kane odpowiada tylko na zawsze czujną halucynację Ezry Stone (Martin Donovan), a on, wraz z Grammerem, wydają się być jedynymi, którzy dostają kopniaka w to, jak szalenie zdumiewający jest odcinek. Stone przeszedł od niemal cichego przypomnienia o własnej winie Kane'a do wariata na twarzy z chwytliwymi dłońmi, które ledwo pozwalają komukolwiek na słowo. Chociaż, lub w wyniku jego śmierci, jest to prawie bardziej przekonująca rola, niż miał w sezonie 1. Ale podczas gdy Kane próbuje wywrzeć wrażenie na Monie, składając dzikie obietnice bankom, starając się przejść przez wykluczenia, bierze dwa cofa się naprzemiennie strzelając lub śmiejąc się z Ezry, któremu udaje się podważyć prostą negocjację między burmistrzem a sędzią dotyczącą wspomnianych wykluczeń.
Po przeszkodzie Ezry Kane polega na tym, że Todd wydaje sędziemu mea culpa - co powoduje, że Boss używa seksu jako motywatora, zarówno z postaciami, jak i środkami, dzięki którym może rozwijać historię. Oczywiście nikt nie jest odporny; Kitty (Kathleen Robertson), Sam Miller (Troy Garity) i, oczywiście, pełnoprawny Ben Zajac (Jeff Hephner) wszyscy wpadli na problem w pewnym momencie. Co ciekawe, motywacją Zajaca jest jego żona - co może być pierwszym w serii coraz bardziej nieszczęśliwego kandydata na gubernatora zaangażowanego w taką działalność z Maggie (Nicole Forester). Tymczasem Miller zostaje bezskutecznie uwiedziony przez Kitty, która próbuje ujawnić zdjęcia w Chicago Sentinel, które skutecznie okaleczą kampanię Zajaca.
Miller został poproszony o odłożenie na bok swojej uczciwości dziennikarskiej, kiedy obalił byłego redaktora Sentinel, i ponownie, choć w mniejszym stopniu, kiedy przyjął imię rzekomej strzelanki Meredith od Kitty w zamian za pewne, coraz bardziej sugestywne zachowanie. Tym razem jednak Miller chce zagrać prostą strzałą, jeśli chodzi o zdobywanie czerpaków bezpośrednio z biura senatora Walsha (Amy Morton) i odrzuca zarówno przeklęte dowody przeciwko Zajacowi, jak i bardziej osobistą ofertę Kitty. Ostatecznie Kitty zdobywa dowody w innej gazecie i po mistrzowsku naciska spust nielegalnych zdjęć Zaca i żony Aldermana Rossa wypuszczanych w chwili, gdy rozpoczyna się debata ratusza Zajaca w hrabstwie Cook.
Wynikający z tego opad spowodował, że Zajac nie tylko pozbawił żonę i kierownika kampanii, ale także nie strzelił do gubernatora stanu Illinois. W rezultacie Kane jest w stanie niedowierzania (z 500 tys. Dolarów w błoto), gdy jego stan maniakalny zaczyna zanikać i ujawnia bardziej temperamentną i wściekłą stronę burmistrza, która była wcześniej pokazywana. Po rzuceniu bardzo publicznego napadu złości na dziurę, Kane ucieka swoim samochodem miejskim - cel podróży nieznany, nawet Ezrze.
W drugiej połowie sezonu jest nadzieja, że ten odcinek był tak tymczasowy, jak stan umysłu, z którego czerpał inspirację. W przyszłości seria, podobnie jak jej główna bohaterka, musi zapytać: kiedy w pogoni za prestiżem wystarczy?
-
Boss kontynuuje w następny piątek „Backflash” o 21:00 na Starzu.
