5 filmów Wesa Cravena, które każdy powinien zobaczyć

Wes Craven, wybitna postać w kinie grozy, która zmarła wczoraj, zmieniła kształt amerykańskiej popkultury przynajmniej raz w każdej dekadzie swojego życia zawodowego.

Jego wczesne horrory ponownie otworzyły rany zadane podczas wojny w Wietnamie. Jego praca w latach 80. stoczyła długą, symboliczną bitwę z klimatem strachu administracji Reagana. W latach 90. wprowadził żartobliwe poczucie meta-humoru do filmów slasherowych, których konwencje zaczynały się skostniać. W ostatnich latach swojej kariery odcisnął piętno na wielu filmach, które odznaczały się jego stylistycznym i tematycznym wpływem, nie wspominając już o trzech przeróbkach wcześniejszego dzieła. Ale pozostał także aktywny jako filmowiec, nawet reżyserując orzeźwiające czerwone oko w wieku 66 lat.

To rzadki artysta, który ma wpływ na współczesne amerykańskie życie tylko raz w karierze, ale Wes Craven udało się to robić w kółko, przez pięć dekad, głównie w ramach gatunku o nieprzyzwoitym horrorze. Świat będzie biedniejszy bez niego. Oto 5 filmów, które trzeba zobaczyć Wesa Cravena.

5 The Last House On The Left (1972)

Surowe, ekscytujące doświadczenie The Last House na lewicy jest jednym z najbardziej ambitnych pod względem formalnym debiutów lat siedemdziesiątych. Dwie młode kobiety (Sandra Cassell i Lucy Grantham) szukają narkotyków przed koncertem i kończą w szponach uciekiniera (Davida Hessa) i jego gangu. Przygoda dnia szybko zamienia się w naruszenie i morderstwo. Nieudolna policja ich nie łapie, więc wygląda na to, że gang ucieknie

.

dopóki nie napotkają rodziców jednej ze swoich młodych ofiar.

Ta historia nie jest niczym niezwykłym (w rzeczywistości jest to mniej więcej remake The Virgin Spring Ingmara Bergmana), ale sposób, w jaki Craven gra z montażem, jest rewolucyjny. Przeplatanie wysiłków policji - grającej dla przesadnej komicznej ulgi, gdy nieustannie próbują ratować młode dziewczyny przed krzywdą - z przestępstwami - które są przedstawiane w realistyczny, niewiarygodnie brutalny sposób - stwarza niespotykane wrażenie tonalnego biczowania. To jest bardzo projekt Cravena.

Próbował kpić z wrażenia oglądania amerykańskich wiadomości o wojnie w Wietnamie, wraz z przerwami reklamowymi i sitcomami po godzinie. Last House on the Left przygotował scenę dla epoki nieubłaganych amerykańskich horrorów.

4 The Hills Have Eyes (1977)

Craven śledził swoje oświadczenie w sprawie wojny w Wietnamie i medialne relacje o przemocy z ostatecznym oświadczeniem w sprawie rodziny nuklearnej. W The Hills Have Eyes Carters jadą do Los Angeles dużą kamperem, ale popełniają błąd, zatrzymując się na benzynie na skraju pustyni. Opiekun (John Steadman) ostrzega ich, aby pozostali na głównej drodze, ale Big Bob Carter (Russ Grieve) nie pozwoli, aby jokel zniszczył jego rodzinne wakacje.

Kilka minut po wyruszeniu w drogę, opony po uderzeniu RV, a Bob musi wrócić do stacji benzynowej po pomoc, pozostawiając rodzinę w środku pustynnej nocy. Nie wie jednak, że to, co stało się z jego kamperem, nie było przypadkiem. Rodzina radioaktywnych kanibali obserwowała ich od chwili, gdy pojechali na stację benzynową, i nie mają zamiaru wypuszczać Carterów.

Walka z amerykańską rodziną Normana Rockwella przeciwko ofiarom prób nuklearnych może nie być zbyt subtelna, ale The Hills Have Eyes nie wykonuje ruchu w półśrodku. Kiedy kanibale walczą z Carterami, żadna ze stron nie bierze jeńców.

3 A Nightmare on Elm Street (1984)

Kiedy naród amerykański powrócił do ery powierzchownych wartości rodzinnych (była to era „większości moralnej” Reagana), Wes Craven zaostrzył noże i przygotował się do wypatrzenia hipokryzji tego narodu. Dzięki Koszmarowi na ulicy Wiązów, estetyka Cravena zrobiła wielki krok naprzód, pasując do jego wyrazistego scenariusza.

Licealistka Tina Gray (Amanda Wyss) wciąż marzy o tym, jak szalony mężczyzna z bliznami próbuje ją zabić. Kiedy jej przyjaciele przyznają się do tych samych wizji, a potem zaczynają się pojawiać martwi w podejrzanych okolicznościach, Tina zastanawia się, czy za tymi morderstwami stoi mężczyzna z oparzeniami i zaostrzoną rękawicą. Piękny kawałek koszmaru o grzechach ojca, Elm Street stał się fenomenem, a jego czarny charakter, Freddy Krueger, stał się odtąd ikoną, reprezentującą wszystkie rzeczy, które gryzą naszą nieświadomość i wpadają w noc.

2 Ludzie pod schodami (1991)

Po dowiedzeniu się, że jego rodzina została eksmitowana, młody chłopak (Brandon Adams) mieszkający w południowo-środkowym Los Angeles włamuje się do domu właściciela z kilkoma przyjaciółmi. Mają nadzieję ukraść część ciężko zarobionej gotówki, którą podarowali obrzydliwym właścicielom nieruchomości na przestrzeni lat i nie dopilnują, by jego rodzina wylądowała na ulicy, ale ich plany zmieniły się niemal natychmiast po wejściu do domu. Panowie i pani Robeson (Everett McGill i Wendy Robie), właściciele inspirowani Reaganem, są ostatnimi potomkami długiej linii wsobnych szaleńców i nie lubią intruzów. W rzeczywistości od lat trzymają dzieci z sąsiedztwa pod deskami podłogowymi, w trzewiach domu.

Ludzie pod schodami odważnie na nowo wyobrażają sobie byłego prezydenta i jego żonę jako parę rasistowskich, brutalnych rodzeństwa entuzjastów S&M, którzy otwarcie trzymają niewolników w piwnicy. Krótko mówiąc, Craven jest wszędzie. Nieustraszony radykalny „Ludzie pod schodami” to ostatnie krwawe słowo na temat ekonomii.

1 krzyk (1996)

Gdy film slasherowy (podgatunek, który Craven pomógł spopularyzować w Koszmarze na Elm Street) zaczął się starzeć w latach 90., Craven postanowił wstrząsnąć. Scenarzysta Kevin Williamson i Craven stworzyli zdecydowanie postmodernistyczną wypowiedź na temat gatunku, horror, który wie, że to horror.

Nastolatki są mordowane w całym Woodsboro w Kalifornii, poprzedzone telefonami mężczyzny o złowrogim głosie, który chce wiedzieć wszystko o przerażających filmach. Ci, którzy przeżyli, muszą wykorzystać wszystko, czego nauczyli się przez lata oglądania horrorów na VHS, aby przechytrzyć zabójcę. Przebiegły, silny i przerażający, Wrzask sprawił, że Craven ponownie podniósł stawkę i upewniał się, że absolutne minimum nie będzie dłużej tolerowane.

Fani horrorów byli mądrzejsi, niż wielu reżyserów im przypisywało, a Craven chciał dla nich lepiej. Horrory bardzo potrzebowały transfuzji i kto był lepszy niż człowiek, który wyprodukował niektóre z niezapomnianych obrazów i pomysłów. Uwielbiał horror, a dzięki Krzykowi dał mu nowe życie.

-

Craven będzie bardzo tęsknić z wielu powodów. Jeśli jesteś fanem horrorów, istnieje duża szansa, że ​​był on ogromną postacią w twoim życiu i częścią twojego przebudzenia do cudów straszenia się. Wiele z jego mniej znanych filmów (Red Eye, New Nightmare i jego wspaniały odcinek w Paryżu Je T'aime, żeby wymienić tylko kilka) jest więcej niż wart twojego czasu.

Jakie są twoje ulubione? Co będziesz pamiętać o Wes Craven?