18 kontynuacji, które nigdy nie powinny się wydarzyć

Do zuchwałego, młodego Stevena Spielberga, który osiągnął sukces w Szczękach , producenci podeszli do reżyserii kontynuacji. Odmówił i, zgodnie z biografią Josepha McBride'a Stevena Spielberga, stwierdził, że cała koncepcja kontynuacji jest „tandetną sztuczką”.

Jaws 2 jest idealnym przykładem tego, co rozumiemy jako kontynuację dzisiejszego dnia. Środowisko ma odzwierciedlać to, co sprawiło, że jego poprzednik odniósł tak wielki sukces - po prostu wprowadzono do budżetu i wprowadzono na rynek jako większy i głośniejszy.

To nie przypadek, że lata 70. zrodziły nowoczesną kontynuację, lub że seria Jaws kryje jedną z lepszych (Jaws 2 ) i jedną z absolutnie najgorszych ( Zemsta ). Film samotnie zainicjował letni przebój, skutecznie prowadząc do śmierci boomu na początku lat 70., w spokojniejszych klasykach, takich jak Chinatown i The Conversation .

Od tego czasu istnieją jednak niezliczone kontynuacje, które zawiodły w odzyskaniu budżetu, nie mówiąc już o uzasadnieniu ich istnienia. Niektóre są po prostu okropne - i jak na ironię Spielberg jest na haju po tym, jak latem po swoim komentarzu zagrał w Zagubionym Świecie - ale inni, niezależnie od jakości, nie wnoszą nic do wszechświata filmowego, który stworzyli ich sequele.

Oto 18 kontynuacji, które nigdy nie powinny się wydarzyć.

18 Darkman 2 i 3

Pierwsza próba Sama Raimiego do gatunku superbohaterów, wraz z Darkmanem, ma swoje korzenie w radiu z lat czterdziestych. Początkowo Raimi chciał zrealizować adaptację klasycznego filmu The Shadow z Orsonem Wellesem na żywo. Niestety nigdy nie mógł zabezpieczyć praw, więc postanowił stworzyć własną postać.

Film trzyma się zaskakująco dobrze, kąpiąc się w radosnej obozie i brutalnej przemocy (i odpowiednio przedstawiając publiczność Liamowi Neesonowi). Jeśli oglądasz Darkmana i Spider-Mana jeden po drugim, możesz zauważyć, że Raimi ponownie użył tych samych ujęć w scenach akcji - szczególnie gdy Spidey pokonał rabusia, który zabił swojego wuja.

Pierwszą kontynuacją był tani w gotówce, animujący złoczyńca Robert Durant, który zginął w eksplozji. Drugi był absurdalnie zatytułowany Die Darkman Die . Nazwanie ich krokiem w dół jest niedopowiedzeniem - oba były wydaniami DTV i brakowało Neesona, z Arnoldem Vosloo.

W szczególności trzeci film jest mniej podobny do filmu, a bardziej do wydłużonego pilota telewizyjnego, w którym Darkman pomaga potrzebującym. Niestety oszpecony bohater najlepiej zostawić w spokoju, wędrując po ulicach pod koniec pierwszego filmu.

17 Głupi i głupszy

Kto dokładnie w 2014 roku domagał się ciągłych wyczynów Lloyda Christmas (Jim Carrey) i Harry'ego Dunne'a (Jeff Daniels) w Dumb and Dumber To? Studios już wcześniej próbowały, z bardzo złośliwym prequelem Dumb and Dumberer: When Harry Met Lloyd .

W tym czasie krytycy obwiniali film za brak Carrey i Danielsa. Właściwa kontynuacja obala jednak to pojęcie. Bracia Farrelly odnieśli krótkotrwały sukces z Dumber'em i „ Jest coś o Mary” , ale publiczność szybko zdała sobie sprawę, że kneble i humor na poziomie sitcomu praktycznie nie mają siły.

Mimo że zarówno Carrey, jak i Daniels byli entuzjastycznie nastawieni do powrotu do swoich ról, publiczność była ambiwalentna. Głupi i głupszy Czuć się jak 40-latek powracający na swoje stare liceum tąpnięcia, nie będący w stanie opuścić dni chwały.

16 Lawmower Man 2: Beyond Cyberprzestrzeń

The Lawnmower Man wyróżnia się tym, że jest jedynym filmem, którego Stephen King pozwał za używanie swojego imienia. Krótka historia Kinga dotyczy człowieka kosiarki, który pracuje dla greckiego boga Pana, który rozbiera się nago i podąża za kosiarką, jedząc trawę, którą wyrzuca. Film poszedł inną drogą.

Film był jednym z długiej serii filmów z lat 90., które próbowały przerazić komputery i rzeczywistość wirtualną, gdy młody Pierce Brosnan wykorzystuje swoją technologię do poprawy inteligencji złotej rutyny (Jeff Fahey).

Kontynuacja filmu DTV odnajduje postać Jobe Faheya (obecnie Matt Frewer), która opuściła ciało cielesne i mieszka w sieciach komputerowych w dystopijnej przyszłości. Oba filmy zostały źle odebrane - jedynym uzasadnieniem dla kontynuacji był umiarkowany sukces pierwszego filmu.

15 Policjant z przedszkola 2

Kindergarten Cop 2 znał swoich odbiorców. Kiedy ogłoszono wieść, że film istnieje i zagrał Dolpha Lundgrena, ciekawość profesjonalnych nostalgistów z lat 90. wystrzeliła przez dach. Mieli nawet dalekowzroczność, by włączyć do obsady głównego aktora z lat 90. Billa Bellamy'ego.

Jednak po obejrzeniu wydania DTV fani oryginału Ivana Reitmana wciąż mieli pytanie, dlaczego. Oczywiście odpowiedzią było zabranie ich pieniędzy. Niewiele różni się od pierwszego filmu, zmieniając gliniarzy w agentów FBI, których zadaniem jest ochrona świadka.

Jeśli chodzi o filmy przedstawiające kulturystów krzyczących na małe dzieci, mogło być znacznie gorzej. Wydaje się, że reżyser Don Michael Paul specjalizuje się w tego rodzaju filmach, tworząc niepotrzebne kontynuacje filmów takich jak Tremors i Lake Placid.

14 Sekwencje Jarhead

Jarhead Sama Mendesa, oparty na pamiętniku Marine Anthony Swofford, przedstawia inne spojrzenie na wojnę. Adaptacja Mendesa, w przeciwieństwie do traumy, której doświadcza się wojny lub okropności wojennych, bada inny rodzaj koszmaru: nudę.

Swofford i jego grupa twardych żołnierzy piechoty morskiej przechodzą intensywne szkolenie, aby zostać zabójcami. Przybywają do Iraku podczas operacji Pustynna burza z chęcią dołączenia do krwawej walki. Niestety, nigdy nie mają szansy. Zamiast tego czekają na zamówienia, które nigdy nie nadejdą. Konsekwencje szkolenia, aby być niczym więcej niż maszyną do zabijania, nigdy go nie wdrażać, a następnie próby dostosowania w czasie pokoju nigdy nie były badane wcześniej ani później w tak skuteczny sposób.

Kontynuacje DTV depczą wszystkie te tematy i zdobywają tytuł, aby sprzedawać standardowe filmy akcji. Jarhead 2: Field of Fire podąża za grupą marines, w tym Bokeem Woodbine i Stephen Lang, którzy muszą wydobyć aktywistę z talibskiej twierdzy. Zapomnij o przesłaniu z pierwszego filmu, ta kontynuacja po prostu rozkwita.

13 Blues Brothers 2000

Dan Aykroyd był jednym z najbardziej niezawodnych i wszechstronnych wykonawców, jakie kiedykolwiek widział Saturday Night Live . Jeśli Aykroyda można za coś skrytykować, to dlatego, że wydaje się, że nie może odpuścić przeszłości. Wystarczy przejrzeć jego poszukiwanie trzeciego filmu Pogromcy duchów, aby przekonać się, że kiedy podoba mu się pomysł lub koncepcja, chce jedynie zbadać ją z pełnym potencjałem.

Lub, niestety, czasami przekracza swój potencjał. Tak było w przypadku Blue Brothers 2000 , zadziwiającej próby kroniki późniejszych lat Elwood Blues długo po śmierci Johna Belushi (z oryginalnego filmu). Aykroyd kontynuował The Blues Brothers z pomocą brata Johna, Jima, ale przeniesienie go z powrotem na ekran było od samego początku niemądrym posunięciem.

Mimo solidnych wykonań muzycznych Arethy Franklin, Wilsona Picketta i BB King film po prostu miotał się. Gorzej, Aykroyd i reżyser John Landis dołączają niechcianego małego mopla, który zabierze go na przejażdżkę. John Goodman może być świetną zabawą i żywym wykonawcą, ale jego obecność tutaj przypomina tylko widzom, co świat stracił tej pamiętnej nocy w 1982 roku.

12 Prędkość 2: Tempomat

Co można powiedzieć o Speed ​​2 , o którym nie krzyczono przez lata po jego wydaniu? Jest zrozumiałe, że Fox chciałby kontynuacji ucieczki z 1994 roku, istnieją jednak pewne przeszkody, które powinny służyć jako znaki ostrzegawcze.

Fakt, że Keanu Reeves nie powrócił do roli Jacka Travena, zamiast tego zdecydował się na trasę koncertową ze swoim zespołem Dogstar, powinien od razu zabić tę koncepcję. Jednak Sandra Bullock, nie znana ze swoich zdolności do działania poza trybem „dama w niebezpieczeństwie”, zgodziła się zostać częścią kontynuacji, jeśli studio obiecało sfinansować Hope Floats .

Nikt nie pamięta Hope Floats, ale wszyscy pamiętają Speed ​​2 . Do dziś Speed ​​2 reprezentuje najgorszy nadmiar Hollywood.

11 Kac 2 i 3

Kac był podstawową bro-komedią z kilkoma krótkimi chwilami, których publiczność z głównego nurtu nie widziała. Reżyser Todd Phillips poprzednio kierował niezwykle popularną Old School , udowadniając, że umie przygotować zarówno komedię slapstickową, jak i komediową.

Asem w kacu był jednak alternatywny komik Zach Galifianakis. Komiks był gospodarzem programu VH1 „ Late World with Zach” i już wyrobił sobie markę w świecie komedii alternatywnych, ale jego właściwym wprowadzeniem do sławy i reszty świata był występ w Kacu .

Kontynuacje, oprócz tego, że są kopiami pierwszego wątku w różnych ustawieniach, stają się testem wytrzymałościowym Kena Jeonga. To, ile możesz tolerować jednopunktowego chichota komika, prawdopodobnie wpłynie na twoją przyjemność z oglądania filmów.

10 Egzorcysta 2: Heretyk

Egzorcysta znany jest jako jeden z najlepszych horrorów, jaki kiedykolwiek powstał, i jako jedyny wygrał najlepszy film. Jego kontynuacja jest potwierdzoną próbą zrealizowania sukcesu. Raczej jawnie producent Richard Lederer przyznał, że chciał „przerobić pierwszy film”.

Chcieli innego księdza śledczego, centralnej opętanej ofiary, a nawet zamieścili niewykorzystane ujęcia z pierwszego filmu, aby zaoszczędzić na budżecie. Plan się nie powiódł, gdy wynajęli dramatopisarza Williama Goodharta do napisania scenariusza. Goodhart miał wielkie pomysły, koncentrując się na metafizycznych i intelektualnych konfliktach związanych z koncepcją egzorcyzmów.

Jednak później zatrudniono innego znanego reżysera - Johna Boormana z Deliverance - który był orędownikiem scenariusza. Nieokiełznane ambicje i ograniczenia narzucone przez studio spotkały się jak fronty burzowe, aby stworzyć niewytłumaczalną sekwencję snów z udziałem Jamesa Earla Jonesa w kostiumie pszczoły. Być może niewykorzystane nagranie mogło przynajmniej przynieść coś spójnego.

9 szczęk 3D

Od lat 50. 3D jest chwytem przyciągającym odbiorców. Dzisiejsze 3D poprawiło się i jest teraz traktowane z szacunkiem. Jednak żadne wcielenie 3D nie wyglądało gorzej niż 3D lat 80-tych.

Joe Alves, scenograf przy pierwszych dwóch filmach Jaws , zadebiutował w reżyserii trzecim wejściem do serii. Tak wiele aspektów Jaws 3D miesza się z „tak złym, że dobrym” doświadczeniem oglądania, ale wciąż w jakiś sposób popełnia grzech główny, że jest zadziwiająco nudny.

Akcja filmu Jaws 3D rozgrywa się w Sea World (dziwnie współpracującym z filmem o rekinach zabójców). Kiedyś uważano to za najgorszą z serii.

8 The Boondock Saints II: All Saint's Day

Późne lata 90-te są pełne straszliwych filmów niezależnych, które desperacko naśladują dialog znaków towarowych Quentina Tarantino. Tym, czego brakowało w tych filmach i tym, co miał Tarantino, było poczucie celu, treści i narracji wystarczająco silnej, by uzasadnić jego obsesyjne maniactwo.

Boondock Saints był z pewnością najbardziej nagłośniony i najgorszy z podróbek Tarantino. Każdy, kto widział „ Overnight” , dokument o stereotypie reżysera / barmana / chodzącego bostońskiego Troya Duffy'ego, który próbował strzelić sobie w stopę na każdym etapie produkcji filmu Saints, ma przyjemność oglądać film Duffy'ego z gorącej nieruchomości na ledwie wydany bałagan.

Niemniej jednak ci sami bracia, którzy mieli nad łóżkiem rozdarty plakat Fight Club , opowiadali się za filmem, co wystarczyło, by zdobyć fundusze na kontynuację. Do czasu premiery ci chłopcy z bractwa dorastali i dostali prawdziwą pracę, a film, który nigdy nie powinien był zostać, został w większości zapomniany.

7 Więcej amerykańskich graffiti

American Graffiti to jeden z najlepszych filmów, które wyreżyserował George Lucas. To przejmująca, zaniżona historia dojrzewania grupy długoletnich przyjaciół, którzy właśnie ukończyli szkołę średnią. To zabawne, z uroczymi występami i brakiem ciężkiej pracy poza post-scenariuszem, który uderza publiczność jak piętrowy autobus.

Jednak jego kontynuacja, More American Graffiti, zdradza ten niesamowity koniec, podążając za postaciami po tej fatalnej nocy. To godzinna walka w okopach filmów o dojrzewaniu. Richard Dreyfuss mądrze odmówił powrotu, ale reszta obsady wydawała się zbyt grą.

Zamiast próbować opisać choćby jeden moment w historii, kontynuacja przeskakuje przez cztery lata 1960, tworząc tonację filmową, która jest wstrząsająca.

6 Księga Cieni: Wiedźma Blair 2

Projekt Blair Witch jest dziś tak samo podzielony jak w 1999 roku, ale z zupełnie innych powodów. W tym czasie publiczność uwielbiała horror „zrób to sam” lub nudna. Niektórzy czuli się oszukani przez marketing, który twierdził, że to prawdziwy materiał filmowy. Dzisiaj przeciwnicy obwiniają to za nieustanną nadmiar wyobraźni z horroru. Nikt nie debatuje o zaletach kontynuacji; naprawdę nie ma żadnych.

Dokumentalista Joe Berlinger został wybrany przez Artisan do reżyserii Blair Witch 2 , którego firma chciała jak najszybciej w kinach. Berlinger wpadł na wielkie pomysły, coś potencjalnie tak przełomowego jak w poprzednim filmie. Wszedł, chcąc zbadać szalony fandom otaczający Blair Witch i pytanie, co jest, a co nie jest rzeczywistością.

Jednak studio nie było zainteresowane. Chcieli tradycyjnej kontynuacji - nie krępowanej znalezionymi materiałami, chcieli brutalnego filmu o slasherach. Wzniosłe pomysły Berlingera zostały odrzucone i poświęcone, aby wprowadzić więcej przerażających skoków, ale strzępy wizji reżysera pozostały okropnie kolidujące z resztą filmu, przez co cały projekt był niespójny.

5 Terminator Genisys

Seria Terminator rozpoczęła się od dość małej historii - jednej pochodnej wielu innych dzieł science fiction, ale doskonale skutecznej. Dopiero w Terminator 2: Dzień Sądu James Cameron rozpoczął na poważnie swoją złożoną budowę świata.

Od tego czasu franczyza szalała. Niepotrzebny trzeci film służył jedynie do wypełnienia pustek przed nieuchronną apokalipsą. Terminator: Zbawienie tylko zmoczyło wody mitologii i znudziło publiczność łzami. Nadal zdesperowany, aby wykrwawić pomysł z pieniędzy, franczyza zrobiła to, co robią wszystkie przedsiębiorstwa, gdy nie ma opcji: zrestartowały go.

Jednak Genisys nie zachowywał się jak zwykły restart - desperacko chciał być kontynuacją i nie ma nazwy, dla której wynik byłby po prostu „zły”.

4 ostatnie sekwencje Hellraiser

Hellraiser , debiut reżyserski Clivera Barkera, to zaskakująco pewna praca od pierwszego razu. Barker przypisał swojej załodze tak dobre przygotowanie go do występu, a nawet wyraził zainteresowanie przeróbką go, dzięki wieloletniemu doświadczeniu za kamerą.

Jednak nie ma takiej potrzeby. Pierwszy film traktuje jako przerażający makabryczny terror i fantastyczne efekty makijażu. Pierwsza kontynuacja, w której bohaterowie podróżują do piekła, stanowi samodzielną kontynuację. Nawet Hellraiser III: Hell on Earth , który scementował Pinhead jako głównego potwora, w przeciwieństwie do jednego z wielu cenobitów, ma swoje przyjemności.

Późniejsze filmy nie zasługują jednak na miano franczyzy. Większość z nich - szczególnie Inferno , Hellseeker , Deader i Hellworld - były skryptami spekulacyjnymi, do których później wprowadzono Pinhead. Dlatego mitologia serii kończy się na czwartym filmie, Bloodline , i nie jest to dokładnie arcydzieło.

3 S. Darko

Donnie Darko nie postarzał się dobrze, zwłaszcza biorąc pod uwagę późniejszy dorobek reżysera Richarda Kelly'ego. W momencie premiery Donnie Darko był odważny - pozornie główny nurt filmu, który nie zawracał sobie głowy głupiutkim labiryntem fabuły obejmującym podróże w czasie, tunele czasoprzestrzenne, okładki Tears for Fears i kostiumy królików.

Potem oczywiście wydano wycięcie reżysera - które usunęło kosmiczną kaprys i tajemnicę, która tak bardzo zainteresowała film jego stale rosnącym kultem. Czy to możliwe, że pierwszy film Kelly był fartem?

Jakkolwiek rozczarowujące jest uświadomienie sobie, że być może Kelly był po prostu niespójnym gawędziarzem z wielkimi pomysłami, ale nie sposób ich wyrazić, S. Darko był po prostu niewytłumaczalny. Kontynuacja DTV śledzi nastoletnią siostrę Donnie, Samanthę, która podczas podróży zaczyna mieć własne psychiczne wizje.

Wydaje się, że reżyser Chris Fisher pobrał próbki śladowe ze zwłok oryginalnego filmu i zostawił je na zanieczyszczonej szalce Petriego na noc, mając nadzieję, że wyrosną one na oddzielną biologicznie jednostkę. Zamiast tego wydaje się, że jest to zdzierstwo.

2 Wall Street: Money Never Sleeps

Dwadzieścia trzy lata po tym, jak Oliver Stone przedstawił światu Gordona „chciwość jest dobra” Gekko, wrócił, aby przeanalizować ten sam świat, kryzys hipoteczny post-subprime. Na pierwszy rzut oka był to prowokujący pomysł, szczególnie z niszczycielską aktualizacją podpisu Gordona Gekko: „Kiedyś powiedziałem, że„ chciwość jest dobra ”- teraz wydaje się, że jest legalna”.

Kto może lepiej zbadać ogromną porażkę sektora bankowego niż człowiek, który zwrócił na to uwagę opinii publicznej w 1987 r. - kolejny rok, kiedy Stany Zjednoczone doszły do ​​progu depresji? Dla wielu fanów zdali sobie sprawę, że Oliver Stone nie zawsze jest tak dobry, jak się wydaje. Jego triumfy przeplatają źle przemyślane wysiłki.

Wall Street: Money Never Sleeps ląduje mocno w tej drugiej kategorii, ledwo zajmując się kryzysem i zamiast tego próbując przedstawić historię odkupienia dla Gekko Michaela Douglasa. Nawet wspaniała ścieżka dźwiękowa Davida Byrne'a i Briana Eno nie pomaga w bezsensownie wybaczającym zakończeniu. Nasuwa się tylko pytanie - dlaczego ta postać jest warta tylko lat spędzonych w więzieniu?